Microsoft Word shaytanat1 ziyouz com doc

www.ziyouz.com kutubxonasi 
195
jingalaksochli yigit tushib, salom berdi. Anvar uni qaerdadir ko‘rgan edi. Daf’atan 
qachon, qaerda ko‘rganini eslolmadi. 
— Bek akamning sizda ishlari bor ekan, — dedi yigit. 
— Bek akangiz... kim? 
— Asadbek aka. 
Anvar endi esladi — bu yigitni Elchinning to‘yida ko‘rgan edi. 
— Hozir borishim kerakmi? 
— Ha. 
— Tinchlikmi, o‘zi? 
— Borganda bilasiz... 
Anvar mashinaga o‘tirdi. 
Asadbek shahar markazidagi xos xonasida Chuvrindi bilan maslahatlashib o‘tirar edi. 
Eshik ochilib, avval Jamshid ko‘rindi. So‘ng Anvar kirib keldi. 
— Keling, mullo Anvar, — dedi Asadbek o‘rnidan turib. — Bormisiz, bu olamda? 
— Yuribmiz, Xudo deb... 
Asadbek uni takalluf bilan kutib oldi. Anvar «Elchin haqida bir gap desa kerak», deb 
o‘yladi. Lekin Asadbek bu haqda so‘z ochmay, Anvarni gangitib qo‘yadigan savolni berdi: 
— Jinnixonada yana nima qilib yuribsiz? 
Anvar «bekorchilikda shunday aylanib boruvdim», demoqchi bo‘ldi-yu, gapni 
chalg‘itishning foydasi yo‘qligini anglab, indamay yelka qisib qo‘ya qoldi. 
— Qo‘ying-e, mulla Anvar. Sizga yarashadigan ish emas bu. Siz bizga tariximizni to‘ppa-
to‘g‘ri gapirib bering. Birov g‘idi-bidi desa bizga qo‘yib bering. Siz men haqimda vahimali 
gaplarni ko‘p eshitgansiz. Shu vahimalarning bir foizi haqiqat. Men birovning burnini 
nojo‘ya qonatgan bolamasman. Aksincha, meni bu hayotda nohaqdan-nohaq rosa 
tepkilashgan. Nohaq jabr chekish nimaligini yaxshi bilaman. Mening o‘z adolatim, o‘z 
haqiqatim bor. Bu adolatim sizni xo‘rlamoqchi bo‘lganlarning tanobini tortib qo‘yishga 
ruxsat beradi. Kerak bo‘lsa, Xolidiy deganingiz kelib oyog‘ingizga bosh uradi. 
— Yo‘q, kerakmas. 
— Men uni majbur qilmayman. Bunga o‘zingiz erishasiz. Siz ishingizni qotirib 
bajarganingizdan so‘ng tan berishga majbur bo‘ladi. Tan berishi oyoqqa bosh urishi bilan 
baravar. 
— Xotiringizni jam qiling, Bek aka, ular ikki dunyoda birovga tan berishmaydi. Itning 
dumiga aylangan suvilondan nima kutish mumkin? 
Anvar Asadbekning laqabi «o‘qilon» ekanini bilmagan holda suvilonni itning dumiga 
aylantirdi. Suvilon bilan o‘qilon quloqqa deyarli bir xil eshitilgani uchun Asadbekning 
turqi bir o‘zgardi. Bu o‘zgarish uzoq davom etmay bir lahzada yo‘qoldi — suhbatdoshlar 
sezmay ham qoldilar. 
— Xolidiy deganingiz qamalib chiqqan ekan, haq-nohaqning farqiga bormaydimi? 
— Qamalib chiqqanini qaerdan bildingiz? 
— O‘zi televizorda ko‘p gapiradi-ku? Qodiriy haqida gapirishsa ham chiqadi, Usmon Nosir 
degani o‘tgan ekan, u haqda ham gapirdi. Kecha Hamid Sulaymon degan odamni ham 
ustozim dedi. Yigirma besh yil o‘tirganmi? 
Anvar kuldi. 
— O‘tirgan bo‘lsa yigirma besh hafta o‘tirgandir. Lekin u yoqda qanaqa xizmatlar qilgan 
ekan? Bek aka, siz Shorasul Zunnun degan odamni eshitganmisiz? Laziz Azizzoda 
deganni-chi? To‘xtasin Jalolov, degan allomalar o‘n yillab o‘tirishgan. Birontasidan «men 
qamoqda o‘tirdim, azob chekdim», degan gapni eshitganmisiz? Nima uchun bu ko‘p 
vaysaydi? «Qo‘rqqan oldin musht ko‘tarar» degan maqol bor-ku? 
— Bu yog‘ini o‘ylamabman, — dedi Asadbek iyagini qashib. 

---

Shaytanat (1-kitob). Tohir Malik