Microsoft Word shaytanat1 ziyouz com doc

www.ziyouz.com kutubxonasi 
20
holda men sizga begona emas edim. Aka-ukaligimiz bor edi, a? 
Asadbekning «sizni otuvdan olib qolgan men bo‘laman» demoqchi ekanini Elchin 
fahmladi. Ko‘zi qorong‘ilikka o‘rganib, uyning chap tomonida do‘ppayib turgan tanchani, 
devorga suyanib o‘tirgan odam qorasini ilg‘adi. Uchrashuv nima uchun qorong‘ida 
bo‘layotganiga tushunmadi. 
— Qamoqdan qaytgan ukadan xabar olish akadan lozim, deb o‘ylabman, — dedi Elchin 
gina ohangida. 
— Kelganingizni bilganimda uchib borar edim, — gap ohangida endi kinoya sezildi. So‘ng 
ohang keskin o‘zgardi: — Hofiz, chaynalmasdan erkakcha gaplashaylik. Xotiningizning 
o‘limida mening zarracha aybim yo‘q. Siz mening ziyofatlarimni gullatar edingiz. Sizni 
yo‘qotishdan men nima naf ko‘rarkanman? Aksincha, zarar ko‘rdim. Siz kimgadir 
yoqmay qolgansiz. Jallodni bizning ichimizdan emas, o‘zingizga o‘xshagan otarchilar 
orasidan qidiring. Bir-biriga surma ichirib ovozlarini bo‘g‘adigan otarchilarning qo‘lidan 
bundan battar ishlar ham keladi. Aybni bo‘yningizga olib, ahmoqlik qildingiz. 
Chindan ham qotillik Asadbekning ixtiyorisiz sodir bo‘lgan va u aybdorni beayov jazoga 
tortgan edi. Hozir buni aytmay, gunohkorni otarchilar ichidan qidirish kerak, deb qo‘ya 
qoldi. 
Elchin uchun Asadbekning gaplari yangilik emas edi. Qamoqda o‘tirganida gumonlar 
ko‘chasi uni hamkasblari tomon ham boshlagandi. To‘g‘ri, «falonchi hofiz falonchi 
ashulachining choyiga surma qo‘shib ichiribdi», degan gaplarni ko‘p eshitgan. Biroq, o‘z 
ko‘zi bilan ko‘rmagan, bunday voqeaga shohid bo‘lmagan. Mana-man degan ashulachi 
ikkita-uchta bo‘lsa shunday qilishi mumkindir. Hozir kunda bir arava qo‘shiqchi 
yog‘ilayapti. Mikrofonni tumshug‘iga tirab kuchanadi. Ovozi bor-yo‘qligini ham bilib 
bo‘lmaydi. Ammo har biri o‘zini zo‘r hofiz deb fahmlaydi. Latifa qilishlaricha, bir tasodif 
bilan yuzta hofiz harbiyga chaqirilibdi. Zobit ularni safga tizib «bir chekkadan sananglar» 
deb buyuribdi. Saf boshida turgani «bir» debdi, ikkinchisi «ikki» deyish o‘rniga u ham 
«bir» dermish. Uchinchi... qirqinchisi ham «bir» dermish. Zobit achchiqlanib turganda 
saf boshidagi unga asta tushuntiribdi: «O‘rtoq boshliq, biz ashulachilarmiz. Bizda 
ikkinchi degan gap yo‘q, hammamiz birinchimiz». Hofizlar mayda qabihliklarni qilar-u, 
lekin begunoh ayolni zo‘rlab, so‘ng yuragiga pichoq sanchishga jur’at etisholmas. Elchin 
bunga qattiq ishonadi. Shu sababli ham Asadbekning gaplarini bee’tibor eshitdi. «O‘sha 
voqeadan oldin odamlaringiz mendan boj talab qilishdi. Har oyda falon ming so‘mdan 
to‘lab turishim lozim edi. Rad etdim. Shunda hazillashdik, deb meni ziyofatga olib 
borishdi. U yerda hazillashib qimor o‘ynadik...» demoqchi ham edi, lekin «To‘g‘ri, ular 
hazillashishgandi» degan javobni eshitishini bilib, indamadi. 
— Mendan bir xatolik o‘tgan: hasadgo‘ylaringiz ko‘pligini hisobga olmaganman. Sizni 
himoya qilishim kerak edi. Bir ashulangiz bor edi: 
 
«O‘ynamasa kim o‘zganing nayiga, 
Shum niyat-la tushadilar payiga!» 
 
Siz endi o‘sha naychini qidiryapsiz, bilaman. Qidirmaganingizda sizni o‘g‘il bola demas 
edim. Naychi bilan... allaqachon hisob-kitob to‘g‘ri bo‘lgan. Siz uni o‘ylamang. Siz... 
uylandingizmi? 
— Yo‘q. 
— Tirikchilik nima bo‘lyapti? 
— O‘zbekning to‘yi bor ekan, xor bo‘lmaymiz. 
— To‘yning ham to‘yi bor. Kim aytsa boraversangiz obro‘yingiz qolmaydi. Siz eng zo‘r 
ashulachi bo‘lishingiz kerak. Odamlar «xo‘p» deyishingizga mahtal bo‘lib haftalab 

---

Shaytanat (1-kitob). Tohir Malik