Microsoft Word saodat asri 3 ziyouz com doc

 
КИСРОГА МАКТУБ 
Расулуллоҳ (с.а.в.) Эрон шоҳи Кисрога ҳам бир мактуб йўлладилар. Хатда бундай 
дейилган эди: 
«Бисмиллаҳир Роҳманир Роҳим. 

---

Саодат асри қиссалари. 3-китоб. Аҳмад Лутфий 
www.ziyouz.com кутубхонаси 
216
Оллоҳнинг Расули Муҳаммаддан Форс халқининг буюги Кисрога. 
Салом ҳидоятга тобе бўлганга, Оллоҳга ва расулига ишониб тасдиқ қилганга, Оллоҳдан 
бошқа ҳеч бир илоҳ йўқ, У ягонадир ва шериксиздир, Муҳаммад унинг қули ва расулидир, дея 
шаҳодат келтиргангадир. 
Сени Оллоҳнинг динига даъват этаман. Мен Оллоҳнинг бутун инсониятга юборган 
пайғамбариман. Тирикларга азоб хабарини бериб огоҳлантираман, инкор қилувчиларга эса, азоб 
сўзининг хақлиги юзага чиқсин учун юборилганман. Ислом динини қабул эт, саломат қоласан. 
Бордию қабул этмасанг, мажусийларнинг бу динни қабул қилмасликларининг касофати сенинг 
бўйнингдадир. Муҳаммад Расулуллоҳ». 
Мактуб муҳрланди. Абдуллоҳ ибн Хузофага тутқазилди. У туяга миндида, Эрон қўли 
остидаги Баҳрайн ўлкасига жўнади. Мактубни бу ўлка волийи Мунзирга олиб бориб топширди. 
Мунзир Абдуллоҳнинг ёнига икки одамни қўшиб, Эрон шоҳига йўллади. Неча кунлардан 
кейин элчилар Кисро саройига етиб боришди. Абдуллоҳ қаердан ва нима мақсадда келганини 
англатиб, ичкарига рухсат сўради. 
Рухсат теккач, живирживир товланган бир катта хонага кирди. Кисро муҳташам тахтида 
ўтирар, атрофида унинг амрига мунтазир вазирлар, лашкарбошилар туришар эди. 
Кисро, ким экан у мени кўрмоқчи бўлган ва мактуб келтирган одам, дегандай истеҳзо 
билан лабини бурди. Абдуллоҳ унинг яқинига бориб, хатни топширди. Кисро, ўз навбатида, 
ёнидаги одамга узатди. Ўқишга буюрди. Ҳалиги одам хатни баланд овозда ўқий бошлади: 
— «Бисмиллаҳир роҳманир роҳим. Оллоҳнинг расули Муҳаммаддан Форс халқининг 
буюги Кисрога...»
Ундан нарисини ўқиёлмади, Кисро бирдан кўпириб кетди: 
— Бер уни менга! — дея хатни юлқиб олди. Кўзлари чақмоқтош каби чақнар эди. — 
Менинг бир қулим исмини менинг исмимдан аввал битишга қандай ҳадди сиғади?! — деб 
қўлидаги мактубни парчапарча қилиб йиртиб ташлади. Мажлис аҳли жим эди. Кисро маъмур 
ларига ўгирилди: — Ташқарига чиқариб ташланг бу одамни! 
Абдуллоҳни бир зумда тутиб, ғиринг дегиздирмасдан, ташқарига ҳайдашди. 
Бу ҳодиса тез бўлганидан бир нарса дейишга ҳам фурсат қолмади. Абдуллоҳ ташқарида 
бир он турди, нима килсам экан деб ўйлади. 
Қайтиб кириб: «Сиз мактубни сўнггига қадар ўқимадингизку... шошилиб қарор бердингиз. 
Лутфан, бир карра ўқиб чиқинг», десинми? Фойдаси йўқ. Дарҳақиқат, ким унга қулоқ солади ва 
ким унга: «Узр, қоғоз парчаларини тўпланглар, бирлаштириб ўқиймиз», дерди? 
Ё: «Мен кетяпман, бирорта гапингиз йўқми?» десинми? Бундай деса, шоҳ эҳтимол баттар 
тутоқиб кетиши, иш баттар тус олиши мумкин. 
Ҳеч бир натижага эришмай, фақат Расули акрам (с.а.в.) жанобимизнинг мактубларини 
йирттириш учунгина шунча йўл босиб келдими Абдуллоҳ?! 
Тараддуди узоқ чўзилмади. «Менинг вазифам бу мак 
тубни Кисрога топшириш эди, қолгани унинг иши... Му 
софирнинг иши сафар...» деди-да, туясига миниб, Мади 
на сари жўнади. 
* * * 
Абдуллоҳни саройидан қувиб солганидан кейин сал ўтиб Кисро ҳушини йиғди. 
— Тезда ҳалиги одамни топиб келинглар! — деб буюрди. 
Аммо қанча ахтаришмасин, ҳаракатлари зое кетди. Абдуллоҳ худди ер ёрилгану қаърига 
кириб кетгандек гум эди. Кисро Яман волийи Бозонга бир мактуб ёздирди. Аҳволни 
тушунтирди. «Дарҳол икки киши жўнат, пайғамбарлик даъвосини қилаётган у одамни 
топишсин, даъвосидан воз кечтиришга харакат қилишсин, бўлмаса, олиб сенга келтиришсин. 

---

Саодат асри қиссалари. 3-китоб. Аҳмад Лутфий