Microsoft Word saodat asri 3 ziyouz com doc

www.ziyouz.com кутубхонаси 
144
Қурайза раиси Каъб ибн Асадга ҳам, қабиланинг қолган аъзоларига ҳам айни ҳукм татбиқ 
этилди. 
Бу орада мадиналик мусулмонлардан Собит ибн Қайс Буос жангидаги бир хотирани эсга 
олмай иложини қилолмади. Қурайзадан Забир ибн Бато ўша куни уни тутиб олган, аммо 
ўлдирмаган, сочининг олд қисмидан озгина қирқиб олиб, ўзини кўйиб юборган эди. Бу ҳаракат 
хаётини бағишлаш маросими каби бир иш эди. Сочи кесилган инсон ҳаёти давомида унинг 
олдида қарздор дегани. 
Буос жангида ўзига қилинган бу яхшиликни Собит қайтаришни жудажуда истар эди. 
Сочсоқоли оқарган, қарибқартайган Забирнинг ёнига борди: 
— Танидингми мени, эй чол? Забир бошини кўтарди: 
— Мендек бир одам сени танимас эканми? 
— Сенинг олдингдаги бурчимни адо этмоқчиман. 
— Эй жавонмард киши, яхшилик қилганга яхшилик қилади. 
Собит у ердан тўғри Расулуллоҳнинг (с.а.в.) ҳузурларига келди: 
— Эй Оллоҳнинг пайғамбари, — деди. — Забир ибн Бато мен учун унутилмас бир 
яхшилик қилган. Ўша яхшилигини қайтармоқчиман. Унинг қонини мен учун кечишингизни 
сўрайман! 
— Бор, у сеники. 
Собит бир мужда олгандек севинди. Келиб, бўлган воқеани Забирга тушунтирди. 
Забир бу хабардан унча қувонганга ўхшамас эди. 
— Эй Собит, қани, менга айтгинчи, оиласи ва болалари бўлмаган бир чол ҳаётдан нимани 
ҳам кутиши мумкин?! 
Ҳақ гап. Тўғрида, бу ҳолда яшашдан қандай маъно қолади?! 
Собит ўзича бир нарса дея олмади. Расулуллоҳнинг ҳузурларига бориб, Забирнинг 
сўзларини етказди. У ердан Забирнинг оиласи ва болалари ҳақида мужда олиб, унинг ёнига 
келди. Аммо бу қувончли хабар ҳам етарли эмасди. Забир бошини чайқади: 
—Ҳижоз ҳудудида молмулки бўлмаган бир оила, — дея минғиллади, — уларни 
боқишнинг ўзи бўладими, эй Собит?! 
Собит учинчи марта Расулуллоҳнинг ёнларига борди ва бу гал Забирга моллари ҳам 
қайтиб берилгани жавобини олиб келди. Шундай қилиб, Забир оғир вазиятдан ҳамирдан қил 
суғургандек осон чиқиб олди. Бир пайтлар Собитга кўрсатган яхшилиги ортиғи билан қайтган 
эди. Кўнгли тинчиди. 
— Қани, эй Забир, молинг ва оиланг билан тинч яшайвер энди! — дея унинг қўлларини 
ечар экан, Забирнинг ҳали ҳам бу ердан кетиш нияти йўқлигини кўриб, ҳайрон қолди. 
Ҳеч қувонганга ўхшамасди бу одам! Жилла қурса, бир оғиз раҳмат айтиши керакку! 
Ваҳоланки, ғамзадалиги сира тарқамагандек эди. 
— Эй Собит, менга айтчи, юзи Хитой ойнаси каби порлаган бир одам бор эди. Қабила 
қизлари ойнага қарагандай унга қараб юзларини кўришди. Каъб ибн Асадни назарда тутяпман. 
Нима бўлди унга? 
Собит бир сўз билан жавоб берди: 
— Ўлдирилди. 
— Танишнотаниш ҳамманинг хожаси бўлмиш Ҳуйайй ибн Ахтобнинг холи нечук? 
— У ҳам ўлдирилди, эй Забир! 
Забир яна бир неча кишини сўради. Уларнинг ҳам ўлдирилганини билгач, Собитнинг 
қўлидан тутиб: 
—Қўлимни қўйиб юборма, эй Собит, — деди. — Мени улар ўлдирилган жойгача олиб бор. 
Мен ҳам улардек ўлишни хоҳлайман. Қасам ичиб айтаманки, уларсиз дунёда яшашнинг хайр ва 
баракоти йўқдир. 

---

Саодат асри қиссалари. 3-китоб. Аҳмад Лутфий