Microsoft Word saodat asri 1 ziyouz com doc

www.ziyouz.com кутубхонаси 
29
орқаларидан югурди. «Қурайшлик биродар» унинг орқа тарафида юзи сўлғин ҳолда тик 
турарди. Ҳалима борасолиб уни бағрига босди: 
—Нима бўлди, болам, нега гул юзинг сўлғин? Боланинг жавоби ҳам қўрқитди, ҳам 
ўйлантириб қўйди: 
—Оқ кийимли икки одам келди. Мени ерга ётқизиб, кўксимни ёрдилар, кўксимдан бир 
нарсаларни чиқардилар. «Мана бу шайтоннинг насибаси бўлади», деб нарига отдилар. Бири сув 
келтириб, юрагимни ўша сув билан ювди, кейин кўксимни беркитдилар. 
Ҳалима бу сўзларни эшитар экан, ёқасини тутди. Ҳеч ким бу боланинг ёлғон сўзлашини 
хаёлига ҳам келтира олмасди. Аммо унинг на устида, на турган жойида қон излари бор эди. 
— Қаерда бўлди бу воқеа, ўғлим? 
— Худди шу ерда! 
Ҳалима яна атрофни қаради. Ҳеч нарсадан номнишон йўқ: на қон, на сув, на «шайтоннинг 
насибаси» деб отилган нарса! 
— Болам, балки туш кўргандирсан, ухлаётган эдингми? 
— Йўқ, ухламаётган эдим, лекин бу туш ҳам эмас, хаёл ҳам эмас. 
Ҳалима Абдуллоҳга қаради: 
— Сенга ким айтди буларни? 
— Ҳеч ким айтмади. Мен ўзим кўрдим, икковининг ҳам кийими оқ эди. 
Ҳарис: 
— Кўксингни оч, кўрайинчи, — деди 
Муҳаммад кўксини очди. Билинарбилинмас чизиқнинг борлиги маълум бўлди. 
— Қани, қаерга кетди у одамлар? 
— Бирдан ғойиб бўлдилар. 
Ҳалиманинг боши эгилди. Ҳарис ҳам бирор нима дея олмади. 
Бу ҳодиса Ҳалимани ҳам, Ҳарисни ҳам хийлагина довдиратиб қўйди. Ҳалима оқшомга 
қадар ичига чироқ ёқса ёришмай, кўзлари ғамли, ўй босиб юрди. Ҳариснинг ҳам боши эгик эди. 
Ҳаётлари гулдек яшнаб кечаётган пайтда бирданига бундай ҳодисанинг содир бўлиши 
кўнгилга хуш ёқадиган нарса эмас эди. 
Ҳалима кечгача қурайшлик боласини пойлади, бирор ўзгариш кўра оламанми, дея кузатди. 
У ўтган воқеанинг оқибати зарарли бўлиб чиқишидан қўрқарди. Аммо Муҳаммаднинг 
хаттиҳаракатлари ҳам, гапсўзлари ҳам одатдагидек эди. Ҳамишагидек ширинширин сўзлашар, 
кулар эди. 
Лекин Ҳалиманинг ичига қурт тушган эди. Мабодо яна ўшандай ҳол рўй бериб, бошига 
бирор фалокат келса, нима бўлади?. 
Дардини Ҳарисга айтди. Ҳарис ҳам шундай қўрқув ичида кўнгли безовта эканлигини 
билдирди. Биргалашиб гаплашдилар, маслаҳатлашдилар. Барча мулоҳазалар бо 
лани ҳеч бир зиёнзаҳмат етказмасдан онаси ва бувасининг қўлига топширишга бориб 
тақалар эди. 
Ҳолбуки, Муҳаммад бу хонадоннинг саодат устуни, баракот манбаи эди. Қурғокчилик, 
очлик шиддат билан Саъд ибн Бакр қабиласини забтига олар экан, шу боланинг ҳурмати учун 
бу оилага барака ёғилар, ўзлари сезмаганлари ҳолда тўқчилик, фаровонлик ичида яшар эдилар. 
У кетса нима бўлади? Туялар яна ҳозиргидек мўлкўл сут бераверадими? Одамни хурсанд 
қиладиган даражада фаровонлик бўлаверармикан?.. 
Кўзларда ёш, юзларга хафалик соя солган ҳолда бир қарорга келдилар: Муҳаммад уйига 
олиб борилади, онасига топширилади. Бу қарорни эшитганлари заҳоти Шайма билан Абдуллоҳ 
юракбағирлари орзиқиб кетганлигини ҳис қилдилар. Кичкина Абдуллоҳ ҳатто: 

---

Саодат асри қиссалари. 1-китоб. Аҳмад Лутфий