Microsoft Word said ahmad tanlangan asarlar 1-jild ziyouz com doc

ЧЎЛ ШАМОЛЛАРИ 
ОДАМ ВА БЎРОН 
Кундузи ҳаво жуда яхши эди. Кечаси бунақа бўрон бўлишини ким билибди? Мўйлов, 
Бесардан юкимни олиб келаман, деб машина сўраганда офтоб чарақлаб турган эди-я! Ўшанда 
машина бериб чакки қилган экан. Ҳалигача кўчада мотор гурилламайди. Қайтмабди-да! 
Қўзибой у ёнбошидан-бу ёнбошига ағдарилади. 
Ташқарида бўрон қутурган. Дарвоза тўғрисидаги сим-ёғочда ёниб турган электр чироғи 
лапанглаб, ҳали барг ёзмаган ниҳолларнинг соясини ердан олиб деворга уради, девордан олиб 
ерга уради. Симёғочнинг соясини бўлса ўз атрофида чир айлантиради. Бўрон ҳар хуруж 
қилганда деразага шитирлатиб қум сочади. Чўян қопқоғи очиқ қолган печка гоҳ бўрига ўхшаб 
увиллайди, гоҳ мушукка ўхшаб миёвлайди. Қўзибой уйғоқ. Ташқарига қулоқ солиб, кўрпани 
елкасига тортганича қимирламай ўтирибди. Қаердадир жаранглаб дераза ойнаси синди. 
Кимнингдир эшиги қарсиллаб очилиб ёпилди. Аллақайси томдан шифер кўчиб, тарақлаб ерга 
тушди. Қўзибой ўтирган ерида тимирскиланиб, шимининг чўнтагидан папирос олди. Хотинини 
уйғотиб юбормаслик учун гугуртни ҳовучининг орасига олиб чакди. Заиф шуъла панжаларини 
худди қизил бўёққа ботириб олгандек ёритди. Хотини Кокила уйғоқ, қоронғида нурли чизикдек 
нари бориб, бери келиб турган папирос чўғига қараб жимгина ётар эди. 
— Э, ухламадингми? Қўрқяпсанми? Қўрқма! Бўронни энди кўряпсанми! 
Хотини индамади. 
— Бўрон қутуришга қутурди. Шунақа пайтда тўртта улфат бўлиб норин тўғраб ўтирсанг, 
роса гаштли бўлади-да, хотин. 
Кокила эри бу гапни уни алаҳситиш учун айтаётганини билиб турарди. Бўлмаса, қум 
қутурган пайтда ким улфатчилик қилибди-ю, ким норин тўғрабди? Эрининг одатини 
билганидан индамай қўя қолди. Эр-хотин анча вақтгача жим қолишди. Охири хотини чидамади: 
— Мени овутмай қўя қолинг, сираям қўрқаётганим йўқ. Қўрқсам, янги келган пайтларимда, 
ёлғиз ўзимни бий далага ташлаб, районга семинарга кетган пайтларингизда қўрқардим. 
— Бўлмаса нимага ухламайсан? 
— Ўзингиз-чи? 
— Менинг йўриғим бошқа, — деди Қўзибой яна папирос тутатиб, — бошимда шунча иш... 
Саксондан ошиқ уйни қаққайтириб қўйдик. Энди йигирма бештасига одам келди. Пахтани 
икковимиз экиб, икковимиз терамизми? Шуларни ўйлаб уйқум келмаяпти, хотин. 
Хотин эрини юпатмоқчи бўлиб, елкасини унинг елкасига ишқади. 
— Жудаям ташвиш қилаверманг. Одам келади. Шу бугуннинг ўзида олти хонадон кўчиб 
келди. Эртагаям, индингаям келади. Ҳали қараб туринг, қурган уйларингизга одам сиғмай 
кетади. 
— Буни сендан яхши биламан. Келадиган бўлса авжи экиш пайтида келсин-да! Бўлди, энди 
ухла! Нима бало бўлди, Мўйлов ҳали ҳам қайтмади-ку! 
— Қайси Мўйлов? — деди хотини яна ёстиқдан бош кўтариб. 
— Бугун кўчиб келган бақалоқ йигит-да. Матрос бола. 
— Вой шўрим, шаҳарга кетганмиди? Хомиладор хотинини ёлғиз ташлаб-а? Ўрганмаган 
жой, юраги ёрилади-я! Қўрқаётгандир... 
Хотинининг гапи оғзида қолиб, Қўзибой ўрнидан сакраб турди. Чироқни ёқиб соатига 
қаради: ўн иккидан ошибди. 
— Нима қилмоқчисиз, бормоқчимисиз? 
— Хабар олиш керак. — Қўзибой шундай деди-ю, шошиб кийина бошлади. 
Хотин ҳам ўрнидан турди. 

---

Саид Аҳмад. Танланган асарлар. I жилд. Ҳикоялар