Microsoft Word qisasi rabguziy ziyouz com doc

www.ziyouz.com кутубхонаси 
29
- Эй бори Ҳудой, агар Ҳуднинг айтганлари рост бўлса, унда бизларни сувга сероб 
қ
илгил! 
Шунда Оллоҳ таоло уч хил: оқ, қизил, қора булутларни чақирди.
- Эй Қайл, бу булутлардан бирини танлагин, - деган овоз эшитилди. Қайд 
булутларга боқди: "Оқ булутда ҳеч нарса йўқ, қизилида нима борлигини билмасман, 
қ
ора булут ёғинлик бўлса керак", деб ўйлади-да, қора булутни танлади. Аммо қора 
булут азаоб булути эди. 
- Қорасини, яъни кулни иҳтиёр этдинг. Одамнинг бирорта ҳам қавмини 
қ
олдирмассан! - деган овозни эшитдиллар. 
- Илоҳо, мен уларнинг динига бўйсунмас эдим, ўз динингда собит қилгин! - деди 
Мазит ибн Саъд. 
- Илоҳо, менга узун умр бергин! - деди Луқмон ибн Од. 
- Қанча умр тилайсан? - деган овоз эшитилди. 
- Каркас (яъни ўлимтиклар Билан кун кўрувчи йиртқич қуш) умри керакдир, - 
деди. 
Ҳар бир каркас уч юз йил умр кўрар эди. Луқмон бир каркас боласини трабиялай 
бошлади. У ўлгач яна еттитасини тарбия қила бошлади. У Лубид деган қалдиғочга 
дардини дастурхон қилди. Луқмон дедики: 
- Қачон ўлимим яқинлашганда сени тоғ тепасига элтарман ва карсаклар орасига 
қ
ўярман, улар билан бирга учиб кетарсан! Вақти келиб ҳамма қушлар учиб 
кетдилар, аммо Лубид учиб кетмади. Ўша ерда Луқмон бирла жон берди. 
Ўша қора булутга етмиш минг халқа урилган эди. Ҳар бир халқа етмиш икки 
фариштанинг қўлида эди. Буни илк бор бир кампир кўрди. Оти Миз эди. Шу боис, 
етти тун, саккиз кунларни "Айёми ажуз" дералар. 
Жаброил Оллоҳ фармони Билан шамолни тасарруф қилган фариштага: 
- Шамол эшигини очгил! - деди. 
- Қанча очайин? - сўради фаришта. 
- Сигир бурнидан чиққунчалик очгил! - деди Жаброил. 
- Бунча миқдорда очадиган бўлсам ер юзида тупроқлару тоғлар, дарахтлари 
денгизлар қолмагай, - деди фаришта. 
- Бир кичик узукнинг кўзича очгил! - деди Жаброил. Унга ҳам боягидан жавоб 
бўлди. Шунда: 
- Шунда игнанинг тешигича очгил! - деди Жаброил. Очган эди, дунёни шамол 
босди. (Оят) "Ва аммо Од (қавми) бўлса, улар ниҳоятда тез эсадиган совуқ шамол 
билан ҳалок қилиндилар". 
Ҳуднимнг атрофига бир чизиқ тортилди. Шу боис шамол унга заҳмат етказмади. 
Сал фурсатда етиб келган шамол: "Ҳуднинг ели бизни тебрата бошлади", дедилар. 
Қ
авми чуқурликларга яшириндилар. Аммо шамол уларни ҳар жойда бўлса қувиб 
етди. Аввал совутларини ечиб олди, сўнгра этларини юлиб, қуруқ суякларини 
қ
олдирди. Бир қисмлари тоғ ўнгирларига кириб яшириндилар. Шамол ул жойларга 
ҳ
ам кириб, тортиб чиқарди, уйлари томларига уриб ҳалок қилди. Сўнгра суякларини 
чуқурликларга суриб бориб, кўмиб ташлади. Устларига тупроқ бостирди. 
Халхон исмли бир полвон кимса бор эди. У "Шамолнинг йўлини берктиайин, 
ҳ
аммалрини азобдан қутқарайин", деб келди-*да тирсагини тошга тираб, икки қўли 
билан шамол йўлини тутмоқчи бўлди, кўксини елга тутди ва баланд овозда: "Халхон 
исмли баҳодирдан бошқа ҳеч Ким қолмади", деди. Шамол уни тош Билан бирга 
кўтарди-да, ҳавога олиб чиқиб, тошга уриб ҳалок қилди.
Шамол чоршанба куни келган эди. Етти кеча-ю саккиз кундуз бетиним эсди. 
Чоршанба куни оқшом пайтига келиб тинди. 

---

Қиссаси Рабғузий. Носируддин Рабғузий 
www.ziyouz.com кутубхонаси 
30
Ҳуд алайҳиссалом унгирдан чиқиб, қавмлари устига келди. Қавмлари тупроқ 
остида тириклар каби йиғлар ва инграр эдилар. Уларнинг ововзларини эшитиб, "Бу 
фалончи, бу эса фалончи", деярди. Оллоҳнинг ҳабар беришича (Оят) "Улар гўё 
хурмо дарахтининг ичи ковак тўнкаларига ўхшарди". Од қавми қирқ кунгача тупроқ 
остида инградилар, қийналдилар.