Microsoft Word nizami g?NC?Vi-sirl?R x?Zin?SI. doc

_______________ Milli Kitabxana _______________ 
117 
 
KƏRPİCKƏSƏN QOCANIN HEKAYƏTİ 
 
Şam şəhəri tərəfdə qoca bir kişi vardı,  
Uzaqlaşıb bəşərdən, mələk kimi yaşardı. 
 
Toxuyardı özünə otdan, əncərdən köynək,  
Dolanardı minnətsiz, hər gün kərpic kəsərək. 
 
İşdi, əldən düşsəydi əmirlərin sipəri,  
Deyərdi: - Sipər edin qəbrimə kərpicləri. 
 
Onun kərpiclərindən tikdirsəydi kim məzar,  
Sanardı rahat yatar, olsa belə günahkar. 
 
Bir gün yenə o qoca tərini silə-silə,  
1180
       Əlləşərkən palçıqda, saman ilə, su ilə. 
 
Çıxdı böyürdən qəfil gözəl bir dəliqanlı,  
Xitab etdi qocaya, dili ahlı, amanlı: 
 
"Bu nə işdir, görürsən?.. Bu nə düşkünlük, qoca,  
Yalnız qullar, kölələr dözər zillətə bunca! 
 
Qalx ayağa, torpağa qılınc vurma bu qədər,  
Bir qarınlıq çörəyi səndən kim əsirgəyər?! 
 
Bu qəlibi at oda, yandır, qoy külə dönsün,  
Bambaşqa bir qəliblə gün ağla sən özünçün. 
 
Axirət dünyasını qazanmağa çalış sən,  
1185  
     Salma özünü həkdən, əl çək bu daş-kəsəkdən. 
 
Qocasan, qocalarla sən oturub-dur ancaq,  
Cavanların işini cavanlar görsün, burax!" 
 
Qoca dedi: "Ay oğul, dəliqanlılıq etmə!  
Öz işinlə şuğullan, mənə ağıl öyrətmə! 
 

---