Microsoft Word nizami g?NC?Vi-sirl?R x?Zin?SI. doc

_______________ Milli Kitabxana _______________ 
65 
 
GECƏNİN VƏSFİ VƏ KÖNÜLƏ DALMA 
 
"Qalxanını at suya!" - dedi Günəş torpağa,  
525
          Özü də qalxanını atdı, qoydu qırağa. 
 
Gördü can verir Günəş, cahan bir az daraldı,  
Onun saralıb-solan süpərindən rəng aldı. 
 
Qonşuları - ulduzlar yaraqsız görüb onu,  
Dərhal qılınc çəkdilər vurmaq üçün boynunu. 
 
Öküz bürcü - boynunda neçə muncuq, sədəf, zər  
Yıxıldımı, üstünə xəncər çəkər Ay-Ülkər. 
 
Əl qaldırıb, incitdi Ay öz süd nənəsini,  
Gündüz zınqırovuyla gəzdi göy qübbəsini. 
 
Qaranlıqdan qorxaraq nənə dayə əl atdı,  
530
        Torpaqdan fərəh dolu neçə məcun yaratdı. 
 
Məsiha nəfəsindən şəfa saçdı Yer Aya,  
Qara sevda oduna su səpdi duya-duya. 
 
Sərin şərbət verdilər sanki təşnə xəstəyə,  
Atdı qara sövdanı, Ay qalxdı yerdən göyə. 
 
Xəstələnmiş qəmərdən boşaltdı bir ləyən qan,  
Qara mürəkkəb kimi qaraldı bütün cahan. 
 
Üzə çıxdı gecənin içindəki rəngləri,  
Qəza söydü, faş etdi üzüqara kafəri. 
 
Hər ləhzəsində cilvə, hər nəfəsində bir naz,  
535
        Neçə hoqqadan çıxdı gecə - köhnə hoqqabaz. 
 
Ayın ağ rəndi üstə qızılgüllər tulladı,  
Zöhrə öz qavalından gümüş pullar tulladı. 
 

---