Microsoft Word musaffo osmon ziyouz com doc

www.ziyouz.com kutubxonasi 
32
odmigina, arzon, ammo to‘yimli ovqat tortishsin. Agar shunday qilishsa, har shanba kuni odamlar 
Bombaydan poezdlarni to‘ldirib kela boshlaydilar! Oddiy odamlar ham Khandalaning go‘zal 
manzaralaridan bahramand bo‘lishsa qanday yaxshi — aynan ana o‘sha odamlar bu kurort 
shaharchasini ko‘z qorachig‘idek asrab-avaylashga qodirdirlar. Lekin bu gaplarni qanday qilib 
Ho‘rmuz-jiy, Nosirdon-jiylarning miyasiga singdirib bo‘ladi? Boshdan, oyoq spirtga bo‘kkan bu 
xaromxo‘rlar umrlarida hech qachon bir cho‘pni u yerdan bu yerga olib qo‘yishmagan. Ular xalqdan 
qo‘rqishadi, shuning uchun inglizlarning qaytib kelishini intizor bo‘lib kutishadi, faqat shundagina ular 
yana jaraq-jaraq pullarni supurib ola boshlaydilar! 
* * * 
Kech kirib, kamera ichi qorong‘ilasha boshladi; shu payt kutilmaganda darchadan subhidam 
mo‘ralaganday bo‘ldi; bu — marathiy qizining ma’yus ammo porloq chehrasi edi. Uning qo‘lida chuqur 
lagan bo‘lib, ustiga boshqa lagan to‘nkarilgan edi. Abdul Majid unga ehtirom ko‘rsatib kamera eshigini 
ochdi va qiz xijolat bo‘lganidan ko‘zini yerga tikkancha kirib keldi. 
U laganni uzunchoq yog‘och o‘rindiqqa qo‘ydi-da, Mardikorga ehtirom ila ta’zim qilib, uning 
oyog‘iga qo‘l uchini tekkizdi, so‘ng Ishoqqa ham egilib ta’zim qilib, yana Mardikorga o‘girildi va mayin 
ovoz bilan marathiy tilida dedi: 
— Sizlarga ovqat olib keldim — ikkovingizga. 
— Rahmat, lekin nima qilarding ovora bo‘lib? — dedi Mardikor. — Bu Vasanti, — u qizni Ishoqqa 
tanishtirdi. — “Atirgul oteli”da kir yuvuvchi bo‘lib ishlaydi. Aniqrog‘i — ishlardi. Endi Ho‘rmuz-jiy uni 
bo‘shatib yuboribdi. 
Ishoq bu azamat qizga tikilib qaradi. Uyatchan qiz qimtina-qimtina axiri tilga kirdi: 
— Men o‘sha murojaatnomaga qo‘l qo‘yolmadim — ayol kishi bo‘lganim uchun... Lekin sohib baribir 
meni yana ishga qaytarib oldi. 
— Oldi? Oldiga borib kechirim so‘ragandirsan-da? — dedi Mardikor hafsalasi pir bo‘lib. 
— Hecham-da! — dedi Vasanti qizishib. — Gap boshqa yoqda: otelimiz xodimlari, yana boshqa 
otellarning xodimlari ham — hammalari ish tashlashdi! Sohib rosa xunob bo‘ldi, lekin boshqa iloji yo‘q 
edi: meni ishdan bo‘shatish haqidagi buyrug‘ini bekor qilishga majbur bo‘ldi. 
Mardikorning yuzi yorishib ketdi. 
Vasanti kaftlarini bir-biriga bosib taklif qildi: 
— Ovqatga marhamat! 
— Tag‘in qanaqa yangiliklar bor? — surishtirdi Mardikor. 
Yigitlar ovqat tanovul qila boshladilar. Vasanti yuz bergan yangiliklarni so‘zlab berdi: 
— Hamma mehmonxonalarning xodimlari ishlamay qo‘ydilar; ular pul yig‘ishyapti... sizni qamoqdan 
ozod qilish uchun. Bozordagi baqqollar ham pul berishdi... Ertaga Trimurtida miting bo‘ladi, siz so‘zga 
chiqishingiz kerak... 
— Ko‘ramiz... Obkelgan ovqating juda mazali! Oying pishirdimi yo o‘zing? 
— O’zim... — dedi uyalib ketgan Vasanti. — Anavi tojir Bheriya bo‘lsa qo‘rqqanidan Bombayga 
qochib qoldi. Bufetchimiz Jonning aytishicha, bombaylik alloma janoblarini sudga beradigan odam 
yo‘qmish endi. 
— Go‘sht juda xushxo‘r bo‘libdi! — deb maqtadi Ishoq. — Buniyam o‘zing qovurdingmi? 
— Yo‘q, oyim, — derkan cho‘g‘day qizarib ketdi Vasanti. — Go‘sht qovurishni bilmayman hali. Oyim 
ham bugun shuni yuzimga soldi: “Erga tegsang faqat kir yuvishni bilasan, — dedi, — durustroq ovqat 
pishirish qo‘lingdan kelmaydi. Basharti uyingga bironta musulmon yo bo‘lmasa go‘sht yeydigan 
boshqa mehmon kelib qolsa, unda nima qilasan?” — “Voy, oyijon-e, — dedim. — Nima qilardim? 
Ungacha o‘rganib olarman pazandalikni. Buguncha siz qovurib beraqoling” deb yalindim oyimga. — 
Vasanti nafis sarisining cheti bilan lov-lov yonayotgan yuzini to‘sdi. 
— Ziravorni ham boplabdi oying, — dedi Ishoq huzur qilib tamshanarkan. — Bunaqa zo‘r 

---

Musaffo osmon (qissa). Krishan Chandar