Microsoft Word musaffo osmon ziyouz com doc

www.ziyouz.com kutubxonasi 
30
Qo‘li temir ilgak bilan tutashganida, Ishoq bir seskanib tushdi. 
— Kasbing nima? — deb gapida davom etdi Mardikor. — Aytsang, seni nega qamashganini aytib 
beraman. 
— Men yozuvchiman, — dedi Ishoq jilmayib. 
Mardikor sho‘x kulib yubordi, shunda Ishoq karaxt bo‘lib qolgan qalbiga bu mo‘‘jizavor kulgi jon 
kiritganini his qildi. 
— Bilaman nima ayb qilib qo‘yganingni! — Mardikor kulganicha gapida davom etdi. — Sen mast 
bo‘lguningcha rosa ichgansan-u, ammo spirtli ichkilik ichish uchun ruxsatnomang bo‘lmagan. Bir 
amallab mehmonxonangga yetib borganingda mirshablarga ro‘para kelgansan — ahvolingni 
ko‘rishgan-u, ilintirishgan. Topdimmi? 
— Hech unaqa bo‘lmagan, — deb xoxolab kulib yubordi Ishoq. — Meni boshqa bahona bilan 
ayblashdi: men otel xodimlariga qutqu solganmishman, ularni tinchlikni himoya qilish haqidagi 
murojaatnomaga imzo chekishga da’vat etganmishman. Ochig‘ini aytsam, men bu gaplarning 
birontasiga ham tushunmadim; bu yerda hech kim bilan hech narsa to‘g‘risida gaplashmaganman, 
qolaversa, men bu yerga boshqa ish yuzasidan kelgandim, lekin ular meni qamab qo‘yishdi. 
— Nega endi otel xo‘jayini kelib-kelib aynan seni gunohkor qildiykin? 
— Bilasanmi, men bitta ahmoq bilan o‘chakishib qoluvdim, u ham men turgan otelda yashaydi; 
men u bilan urush va tinchlik haqida bahslashib qoldim, keyin g‘azabdan qonim qaynab, stolda turgan 
likopni uning basharasiga otdim. 
— Hamonki g‘azabga mingan ekansan, urush tarafdori bo‘lsang kerak? — so‘radi Mardikor Ishoqqa 
yaqinroq surilib o‘tirarkan. 
— E, yo‘q, — dedi Ishoq jilmayib, — hamma gap shunda-da, men tinchlikni yoqlagandim. Mana 
oqibat! Juda xijolatdaman. 
— Ie, nega xijolat bo‘lasan? Sen to‘g‘ri qilgansan, — deya e’tiroz bildirdi Mardikor yana yaqinroq 
surilib o‘tirarkan. 
U gapirarkan, qo‘l vazifasini o‘tayotgan ilgagi, aytgan har bir so‘zini tasdiqlamoqchi bo‘lganday, 
havoda keskin-keskin silkinardi. 
— Khandaladagi mehmonxonalarning xodimlarini tinchlikni himoya qilish haqidagi murojaatnomaga 
qo‘l qo‘yishga da’vat etgan odam menman, — dedi Mardikor va ilgak qo‘lini astagina Ishoqning 
yelkasiga qo‘ydi. — Mehmonxona xo‘jayinlarining meni ko‘rgani ko‘zlari, otgani o‘qlari yo‘q. 
— Bundan xabarim bor. Ho‘rmuz-jiy aytgandi, — dedi Ishoq. — Meni bu yerga qamatgan ham 
o‘sha — anavi ahmoq tojirning shikoyati bilan. 
Ishoq biroz jim qoldi, so‘ng yana gapira boshladi: 
— Lekin men bir narsaga hech tushunolmayapman. Ayt-chi, nega endi sen o‘sha tinchlik, urush va 
hokazolar tufayli o‘zingni o‘tga-cho‘g‘ga urib yotibsan? Shundoq ham yarmi qolgan mayib-majruh 
odamsan! Axir turmush kechirish, non puli topish uchun mehnat qilish juda-juda og‘ir bo‘lsa kerak 
senga?.. 
— Hamonki men hozir juda qiynalib kun kechirayotgan ekanman, buning sababchisi faqat urush. 
Urush boshlanganida men armiya xizmatiga ketdim, u paytda men ham mukammal odam edim, 
xuddi sendek. Urush meni shu ahvolga soldi. Urush meni majruh qildi, qulog‘imni yalab ketgan ham, 
qo‘limni, oyog‘imni yamlamay yutgan ham — la’nati urush. Shunga qaramay, peshonam yorug‘ ekan, 
baxtiyorman — tirik qoldim! 
— Baxtiyorsan? O’zing ishonasanmi shu gapingga?.. Bunaqa ahvolda yashagandan o‘lgan 
afzalroqdir balki... 
— O’zim ham oldiniga shunday o‘ylagandim. Keyin miyamda asta-asta boshqa fikr paydo bo‘la 
boshladi. Nihoyat, mana... Ko‘rib turibsan — tirikman! Ham tirikman, ham baxtiyorman, ham 
yashashni istayman! 
— Nima ish qilasan? 
— Etikdo‘zman. Bozorda o‘tirib, odamlarning poyabzallarini yamayman, ta’mirlayman, yangilarini 

---

Musaffo osmon (qissa). Krishan Chandar