|
www.ziyouz.com kutubxonasi
15
“Hamonki Jamila kelmas ekan, nechun tun o‘zining zim-ziyo pardasiga o‘ranmadi?”
Ishoq telba bo‘lib qolayozgandi. Umidning har qanday uchqunini mahv etib o‘chirguvchi bunday
mash’um badbaxtlik damlarida uning ko‘ngli “lip” etib o‘chgan oniy uchqun ham bo‘lmagan zimiston
qorong‘ilikni, bironta “tiq” etgan tovush ham eshitilmaydigan teran sukunatni tusardi — shunda uning
o‘lishi oson kechadi.
Tun garchi teran zulmat og‘ushida, sukunat g‘oyatda gung bo‘lsa ham — bu hol hanuz Ishoqni
qanoatlantirmasdi. Zamin qop-qora, tog‘lar ham qop-qora edi-yu, lekin ularning ko‘lankasida jonli
uchqunchalar mavjud edi. Osmonni qora bulutlar burkab olgan bo‘lsa ham, baribir, ular orasidan
onda-sonda yulduzlar miltillab ko‘rinib qolardi. Tun sokin edi, lekin bu sokinlik to‘riga ilingan turfa xil
tovushlar jonsarak qora chigirtkalar chirillar, yaproqlar shitirlar, qandaydir jonivorning oyog‘i ostida
shox-shabbalar qisirlab sinardi... Qaerdadir bulbul xonish qilardi... Bu tovushlarning bari hayotga
da’vatdek bo‘lib tuyilardi.
Bulbulning xonishi Ishoqni mayna qilayotganday bo‘lib eshitildi. U quloqlarini kaftlari bilan
berkitgancha kottej ichiga otilib kirib, eshikni zarb bilan tepib yopdi va o‘zini karavotga otdi. Jamila
haqidagi xotiralar yana uni og‘ushiga oldilar: qizning nozik qo‘llari, dudoqlari, qaynoq quchoqlari
Ishoqning ko‘z oldida namoyon bo‘ldi.
Jamila o‘z fikrini hamisha ochiq bayon qilardi. O’sha birinchi kechadayoq u hech istihola qilib
o‘tirmay, Ishoqqa dangal aytgandi o‘z niyatini:
— Men boshqa hech kimniki bo‘lmayman... faqat seni sevgan paytimda.
Lekin uning sevgisi qancha vaqt davom etarkin? Buni Jamilaning o‘zi ham bilmasdi. Balki ikki
kundir. Yo ikki oy. Yo bo‘lmasa ikki yil. Kim bilsin, ehtimol, umrining oxirigachadir...
“Akajon”i Mo‘ltoniy unga har oy to‘qqiz yuz rupiyadan yuborib turarkan. Binobarin, Jamila, kundalik
rizq-ro‘z va tirikchilik tashvishini qilmasdi. Bundan tashqari, uni oyda bir necha marta har turli
oqshomgi yig‘inlarda raqs tushishga taklif qilib turardilar, bu ham unga kamida yetti yuz-sakkiz yuz
rupiya daromad keltirardi. Bu pullar Jamilaning sarbast kun kechirishi uchun imkon yaratib berardi.
Boshida hukmdor eri bo‘lmagan Jamila hech qanday puldor boyning ovunchoq jazmani bo‘lishni
xohlamaydigan, qushday erkin, sohibjamol ayol edi. Bil’aks — Jamilaning otasi bilan xolasi uning
qaramog‘ida edilar, shu bois mutelik ila Jamilaning nog‘orasiga o‘ynardilar. U ko‘ngli tusagan ishni
qilar; uni ko‘zlagan niyatidan qaytaradigan hech qanday kuch yo‘q edi dunyoda. U kun bo‘yi
mehmonxonasidan chiqmay, Ishoqqa yangi yaratgan raqslarini ko‘rsatardi. Jamila badiha yo‘li bilan
yaratilgan bu raqslardan, kinofilmlardagi ommabop qo‘shiqlarning deyarli hammasidan foydalanardi.
Juda alomat va g‘aroyib edi bu raqslar! Ishoq na kinolarda, na teatr sahnalarida ko‘rgan edi bu
yanglig‘ raqslarni. Bironta ham ustoz Jamilaga raqs tushishdan saboq bermagandi. Ko‘pincha Ishoq,
bunday raqslar har bitta ayol harakatida pinhona mavjud, lekin ular, odatda, buni payqamaydilar,
vale Jamila payqagan, deb o‘ylardi. O, Jamila o‘z badanini eng nozik unsurlarigacha juda puxta
o‘rganib olgan! U badanining minglab xususiyatlarini bilar va ulardan mohirona foydalanardi... Shuni
aytish joizki, hamma ayollar ham o‘z badani sir-asrorini yaxshi bilsa kerak-u, ammo oriyat va
tortinchoqlik degan xislat ularning o‘z istaklari sari boradigan yo‘lni xuddi naqshinkor devor yanglig‘
to‘sib tursa kerak. Lekin ayol zoti hatto o‘sha to‘siq devor ortida turib ham ko‘p narsalarni aytishi
mumkin. Zero, ayollar nihoyatda nozik didli xilqatlardir!
Lekin Jamila oriyat va tortinchoqlik nimaligini bilmasdi. Uning badani bequsur va barkamol edi,
binobarin, raqslari jo‘shqin, ehtirosli, shavq-zavqli bo‘lardi doim. Shunday kunlarning birida Ishoq
qattiq asabiylashib, g‘azabi qaynab ketdi va Jamilaning sochidan tortib, har tomonga sudray boshladi.
Jamila bu og‘riqqa chiday olmay yig‘i aralash chinqirdi.
— Mayli, ur meni, uraver, xumoringni yoz! Mana, sanch ko‘ksimga pichog‘ingni, jismim qonimga
bo‘yalsin.
Jamilaning lablarida ko‘pik paydo bo‘ldi. Ishoq qo‘rqib ketib uni qo‘yib yubordi va nega birdan
bunday g‘azabga minganini tushunolmay, o‘zini divanga tashladi. Hozir Jamila yuz ming yillik uzoq
o‘tmishga olib ketgan edi, shunga qaramay, aynan shu ayol uning uchun eng aziz, eng mo‘‘tabar
Musaffo osmon (qissa). Krishan Chandar
Do'stlaringiz bilan baham: |
