Microsoft Word lisonut-tayr ziyouz com doc

 
CLXXXIV 
Tamsil 
 
Bir kamtar va xoksor oshiq bor edi. U bir toshmehr ishqiga mubtato bo'ldi. Bu g'amda 
qanchalik o'rtanmasin, unga diydor ko'rishmoq davlati nasib etmas edi. O'z vaqtini 
hijron g'amida vasl yodidan ko'p armon chekish bilan o'tkazar edi. Uning ranj tortishi va 
zorligi haddan oshib, jismiga bemorlik yuzlandi. Chunki uning ko'ngli endi sevimli 
yoridan butunlay umidini uzgan, shu tufayli jonida qayg'u o'ti mahkam o'rnashib olgan 
edi. U o'ziga o'zi shunday der edi: 
— Yo Rab! Mening murodim shuki, navnihol hursifatli sarvim qoshimga kelsayu men 
uning yuzini bir ko'rsam, unga ko'nglimdagi g'amimdan bir-ikki og'iz so'z aytsam! 
Xalqning oshiq holiga rahmi kelar, kishilar uning mehrsiz dilbarini zulm qilmaslikka 
chorlab, ko'p nasihat qilishar edi. 
Nihoyat ma'shuqani g'amgin oshiq yoniga keltirdilar, bu bilan go'yo uning huzuriga 
umrini boshlab kelgandek bo'ldilar. Nozanin oshiq ko'nglini talon-toroj qilgancha kirib 
keldi va xastaning hojatini chiqarmoqchi bo'lib: 
— Ko'nglingda qanday gaping bo'lsa, aytgin,— dedi.  
Oshiq uning yuziga hayrat bilan ko'z tikkancha qoldi. Uning till hayronlikdan lol bo'lib, 
tani zaiflikdan behollikka yuzlandi. Hayrat uning hushini boshidan uchirib yubordi. O'z 
dardini aytmoqchi bo'lgan oshiq shu tarzda gung bo'lib, xomush qoldi. Hushiga kelganda 
yori allaqachon ketib bo'lgan edi. Bundan oshiqning kasalmand taniga mushkil holat 
yuzlandi. Hayratdan bu notavon zaif bir so'z ayta olmasdan jonini topshirdi.