САЙЛАНМА. Шукур Холмирзаев. 2-жилд
www.ziyouz.com кутубхонаси
78
ҲУКУМАТ
Уруш йиллари Кенгдалада раислик қилганимда бир қозоқ кампир бўларди. Бечора ёлғиз эди,
бизнинг уй ишларини қиларди. Ўшанда ўтовда турардик. Сигир бор, иккита-учта совлуқ бор, шуларни
соғарди. Кир-чирни юварди. Ана шу боёқиш «раис» деган сўзни билмасди-да, нуқул: «Ҳукумат опой...»
йўқ, «Ўқумат опай», деб чақирарди мени. Язнангизниям «Ўқумат оғай» дер эди. У киши — колхознинг
раиси, мен Шўронинг раиси эдим.
Нима бало бўлди, мен ҳам қаригандан кейин катталарни «Ҳукумат» дейдиган бўлдим.
Қодиржонниям «Ҳукумат болам» дер эдим. Ёш кадр, оталари партия, совет ташкилотларида кўп йил
ишлаган, бообрў одам эди. Урушдан қайтмади. От ўрнини той босади дегандек, Қодиржон ҳам раҳбар
бўлиб етишди.
Аграномликни битирганми-ёв, аниқ билмайман. Лекин, болам, ҳозир ҳам районда уни жуда ҳурмат
қилишади. Энди... бизга ўхшаган қарияларниям иззатлайди-да. Кўпнинг дуоси — кўл, ҳурмат қилсанг
— ҳурмат кўрасан.
Шу киши денг, бизга унча-мунча қарашиб туради-да. Совхоз директори, ҳамма нарса унинг қўлида:
қозоннинг бошида... Биз ҳам ахир шу жамиятни деб хизмат қилдик. Вақти
келганда, оч қолдик,
қийналдик. Лекин жамиятни деб яшадик... Ҳе, болам, бошимиздан кўп савдолар ўтган: саводсизликни
тугатишда ўзимизнинг ўлиб кетишимизга оз қолган, қўш хотинликларга қарши курашишда ҳам битта
Жаъфаров деган кишининг мени отишига оз қолган. «Энағар, хотинларим рози бўлса,
яна нима
дейсан?» деган. Бир ҳисобда ўша одам ҳам ҳақ экан... Лекин замоннинг талаби шу эди: уни
жавобгарликка торттирдик. Кейин хотинлариям мени уч йил қарғаб юрди. Қулоқ қилиш, тилла
қидириш вақтларидаям кўп иш қилдик...
Ҳа,
энди мана, қариб, пенсияга чиқдик. Мен тенги дугоналаримдан ҳам учта қолдик. Лекин мен
содда эканман: пул йиғмапман. Дунёнинг кетидан бўлмапман. Мана, энди пенсияга қараб ўтирибман.
Язнангизнинг ҳам аҳволи шу. У бечора шунча йил колхоз раиси бўлиб, фақат отни миниб: «Машоқни
терма! Ғаллани ўрма!» деб умрини ўтказган экан. Аммо-лекин у кишиям жуда ҳалол ишлаганлар.
Биламанда. Урушдан кейинги қимматчилик
йилларида айримлар каламуш, сичқонларнинг уясини
кавлаб, ғалла-дон топишарди. Ана шуларгача тортиб олиб, ҳукуматга топширганлар...
Ўғилчамиз шўх чиқди. Боши омон бўлсин, қолгани — шу... «Кенжа болам, кенжа болам, топганимни
сен же болам», деб юргич эдим. Мана, ёшимиз ўтган-да, бу одам бўлди. Бир нимани ёлчитиб едирмадик
ҳам. Қайтамга унинг қўлига қараммиз.
Шопирнинг топгани нима бўлади? Бе, сиз айтадиган шопирлар бошқача. Бунинг машинаси бир кун
ишласа, икки кун ўзи ишлайди: машинанинг тагидан чиқмайди. «Эна, янги мошин оберинг. Ота,
далолат қилинг», дейди.
Бизнинг гапимиз ўтмайди... Қодиржон «янги
машина келса, бераман» деган. Ана шундан кейин
Кенжамиз ўзини ўнглаб олар. Ўғилчаси мактабга борадиган бўп қолди: ҳали қўлини ҳалоллагани йўқ...
Шу, яқинда денг, афғон шамоли бўлди-ю, анави оғилнинг устини очиб кетди. Кенжабой иримига
девор кўтариб, устини тахта-картон билан ёпган эди: товуқхона қилган эди. Шунинг томини кўтариб
ташлади. Э, қиёмат бўлди ўша куни. Кўп зиён етказди у шамол.
Шунда жиянингиз айтиб қолди-да: «Эна, қани, ўкуматингизга боринг энди. Тўртта шипр берсин»,
деди.
Шу гапи менга негадир ўтиб кетди.
— Бораман! — дедим. — Сен менинг ҳукуматимга пичинг қилма! Ҳали ёш боласан!
Биз уни
қурганмиз! О, қандай қийинчилик билан қурганмиз!..
Рост-да, уғлим, шу колхоз тузилиш йилларида мен ўн уч-ўн тўрт ёшларда эдим. Энам бечора
отамдан қолган қўш ҳўкиз билан қўзили совлиғимизгача колхозга берган эди. «Бўлсин, ишқилиб, шу
жамият бўлсин. Ҳукумат оёққа турсин!» дер эдик...
Эндиликда шаккоклар кўпайган, болам. О,
баъзан бир гапларни эшитасан, бир гапларни!
Одамларнинг оғзи мана мундай бўлиб кетган. Бизнинг замонларда у оғизларни аллақачон йиртиб
қўйишарди. Ҳозир тартиб-интизомдан путур кетган. Органлар ҳам яхши ишламайди, мен сизга айтсам...
— Э, боринг! Шу Қодир ҳукуматингизга бир учранг! — деди Кенжабой.
— Учрайман! — дедим. Анави туфлимни кийдим.
Лениннинг юз йиллигида, Октябрнинг олтмиш
