Microsoft Word kr sh xolmirzayev 2 ziyouz com doc

www.ziyouz.com кутубхонаси 
183
қишки пиёда ов эсига тушиб, кўнгли бузилди. — Еб битирдик. Қуритдик ўзимиз. Йўқ, биз эмас...» 
У беихтиёр юраги устига кафтини босганди, ундан кўз узмай, хўмрайганча сигарет тутатаётган 
Ўтбосар: 
— Ҳа? — деди. — Пушаймон қилаяпсизми... овлаган какликларингизга? — Сўнг бақириб юборди: — 
Эшқувва-ат! 
— Лаббай, ака! 
— Милтиқниям обкелдингми? 
— Йўқ. Опкелайми? 
— Ҳа.. 
— Нима қиласиз? — қандайдир хавфсираб сўради Мансур. — Ўша чилни отасизми? 
— Йўқ, мен анави шаллақи каклигингизни отаман, — деди фермер ва жойидан ирғиб туриб, арча 
шохларини нари-бери сурганча бу ёққа чиқди. 
Мансур ҳам унинг ортидан интилди-ю, тағин дурбинни кўзига тутиб, жарликка қарай бошлади: у ич-
ичидан битта каклик кўришни ва бақириб маълум қилишни истар, шунинг учун: «Э, художон, — деб 
пгавирлар эди. — Наҳотки, а? 
Кўрсат биттасини... Ахир бутунлай қирилиб кетган бўлиши мумкин эмас! Бу — тоғ... Албатта бор. 
Ҳозир чиқади...» 
Шу пайт унингтина эмас, балки барчанинг кўнглига ҳаяжон, завқ, сурур ва аллақандай ваҳима 
солиб, булар сира кутмаган тарафдан, яъни, чапдаги Ичаксой ёкдан чурр-чувв этган қадрдон-таниш 
товуш эшитилиб, нақ тепаларига етганда пасайишди бир жуфт каклик. Аммо пароканда бўлиб, 
писинишни унутган тўпдан кимнидир кўришдими — ерга қўндим деганда, қиялаб жарликка қуйилиб 
кетишди. 
Ана энди Қорақошнинг сайрашини кўринг! 
Писиниб ўтирганлар ҳам ихтиёрсиз бир тарзда ишшайишиб ва ҳовлиқишиб, холи ерга чиқишди. 
— Табриклайман, фермер бобо, — деди Абулқосим. — Бор экан. Мулкингиз бўшаб қолмаган. 
— Уф-ф, — дея курситошга ўтирди Шотўра муаллим ва қандайдир чўккан кўзларида нурли бир 
изтироб ила унга-бунга боқиб: — Ўлай агар, ёмон қўрққан эдим, — деди-да, кейин дабдурустдан 
мунгланиб қол-Ди. — Ҳе, қирилиб кетайлик биз... Одам-подам эмасмиз... Нимага мундай, а? 
— Эшқувваат! — шунда чопиб-эниб кетаётган йигитнинг орқасидан чақирди Ўтбосар. — Қайт! 
Мансур ёлғондакам шодумонлик ила: 
— Раҳмат-е, — деди. — Бой бобоси, ана, Хойин беканинг сайрашлари бекор кетмади. 
— Барибир шунингизни ейман, — деди Ўтбосар. — Нимагаки, бу барибир бир куни гўшт бўлади ё 
ҳаром ўлади... 
— Унинг-ку бўладигани шу, — деди мусиқа муаллими оғир хаёлларини эсдан чиқаргандек, азалги 
қув-шўхчан овозда. Кейин бирдан ҳайқириб юборди: — Келинглар, бир оз ўтирайлик! Ҳўв, старик 
Хаттабич, қани, сизни шарафли меҳнат кутяпти! Шу ерда ўтириб ҳам томоша қилаверамиз. 
Даврадан четда қандайдир гиёҳни бармоқлари орасида эзиб ҳидлаётган Қоровул чол: 
— Зира. Зира экан, — дея жилди. — Ўтбосар, зирангиз кўп экан. Эҳтиёт бўлинг, хомлигида ўриб 
кетишади... Кейинги вақтларда жўгилар ҳам бунга ўч бўлиб қолишган. Қаергаки қўш ташласа, 
билингки, ўша ерда зира бор. 
— Эшитдингми, Қувват? — деб қўйди Ўтбосар ҳансираб турган йигитга ва ўша тасмали халтанинг 
замогини чизиллатиб очиб қаради-да, ичидагиларни бирин-кетин чиқариб, курситошлардан бирига қўя 
бошлади: нон, олма, ароқ... 
Чол ҳам карсонни очиб қўйди-да: 
— Шопир ўғлим, тўртта чўпчак терайлик, — деди. — Арчанинг чўғи соз бўлади-да. 
Шу пайт Қизилжар ичида овози ўта йўғон, пирча каклик воқ-воқлаб сайради-ю, боядан бери кўксини 
пайпаслаб турган Мансур талтайиб кетиб: 
— Мен макиённи мана шу хўрозга олиб келган эдим, — деди. Дегач, бу гапнинг замирида пишган 
ўй-қарор ётса-да, бунчалик тез айтворганидан ҳайрон қолиб ҳамда энди ўз сўзида турадиган йигит 
эканини дарҳол исботлайдиган каби Қорақош сайраётган бутага йўрта кетди. 
— Ҳўв, — деди Ўтбосар паришон тортиб. — Сиз чини билан қўйворасизми? 
— Албатта! — Орқасига бир қараб қўйди Мансур ва бу ишни тезликда амалга оширмаса, айниб 

---

САЙЛАНМА. Шукур Холмирзаев. 2-жилд