Microsoft Word ch aytmatov sarvqomat dilbarim ziyouz com doc

www.ziyouz.com kutubxonasi 
11
бўларди! 
— 
Марҳамат, ўртоқ диспетчер! — деди у ичиқоралик билан Хадичага қандайдир қоғозни 
узатаркан. 
Хадича жаҳл билан унга хўмрайиб қаради-ю, қоғозни олмади. Алам билан юзимга 
тўрсиллатиб гапира кетди: 
— 
Сен учун йўлланмани ким олади? Алоҳида таклиф қилишларини кутиб юрибсанми? 
Хадича қўли билан мени четлатиб, стол томон тез ўтди. 
— 
Ма! — деб йўлланмани узатди. 
Мен уни олдим. Эрталик йўлланма яна ўша колхозга берилган эди. Юрагим муз бўлиб 
кетди: Асалнинг қай аҳволдалигини кўра била туриб, яна ўша ёққа бораманми... Нега ўзи доим 
мени колхозма-колхоз ҳайдашгани-ҳайдашган ? 
Ғазабим қайнаб, қизишиб кетдим. 
— 
Яна колхозгами? Яна гўнг-у ғишт ташишгами? Бормайман! — деб йўлланмани столга 
улоқтирдим. — Бас, шунча лой кечганим етар. Бошқаларни ҳам юборишсин! 
— 
Бақирма! Нарядинг бир ҳафталик! Лозим бўлса тағин юборишади! — деди Хадича менга. 
Мен эса хотиржамлик билан: 
— 
Бормайман! — дедим қатъий. 
Ҳар галгидек ҳозир ҳам Хадича бирдан шаштидан тушиб қолди. 
— 
Хўп, майли. Мен бошлиқлар билан гаплашиб кўраман, — деди. 
У столдан йўлланмани олди. 
«
Демак, бормайдиган бўлдимми? — дея ўйладим мен. — Энди Асални ҳам ҳеч қачон 
кўрмайманми?» Баттарроқ қийнала бошладим. Негадир тезда ўз ҳукмимдан қайтдим-да, яна 
уёққа боришга аҳд қилдим. Агар шундай қилмасам, кейин умр бўйи афсусланиб юришим менга 
аён бўлди. «Майли, нима бўлса бўлсин, аммо бораман!..» 
— 
Майли, буёққа бер! — деб йўлланмани тортиб олдим. 
Туйнукчадан мўралаб турган Жонтой пиқиллаб кулиб юборди-да: 
— 
Овулдаги бувимга салом айтиб қўй! — деди. Мен ҳеч нарса демадим. Тумпгуғига боплаб 
туширсанг! Эшикни тарақлатиб ёпдим-да, ётоққа кетдим. 
Эртаси йўлда кетаётиб чор тарафга назар ташлаб, кўзларим тўрт бўлди. Қани у? Қани энди, 
унинг сарвноз қомати кўрина қолса. Қизил дуррачали сарвқоматим! Эҳтимол, резина этик, 
отасининг камзулини кийиб олган дерсиз! Бекор гап! Мен унинг қанақа эканлигини ўз кўзим 
билан кўрганман! Унинг нимаси мени ром этди, қалбимни нега бунчалик ўртаяпти? 
Теварак-атрофга назар ташлаб бормоқдаман. Йўқ, ҳеч қаерда кўринмайди. Бу сафар эмас, 
турган-битгани азоб бўлди. Қани у, уни қандай топсам экан? Овулга етдим, сўнгра қишлоқ 
кўчаси бўйлаб ҳайдадим, унинг ҳовлисига яқинлашарканман, машинани секинлатиб, охири 
тўхтадим. Эҳтимол, у уйидадир? Қандай чақираман, унга нима дейман? У билан яна учрашиш 
менга насиб этмас экан-да. Юкни олиб бориб ташлаш учун машинага газ бердим. Юкни 
туширишяпти-ю, кўнглимда ҳамон умид учқунлари ёнмоқда. Балки қайтишда учратиб 
қоларман? Бироқ қайтишда ҳам учратмадим. Шундан кейин машинани ферма томон бурдим. 
Уларнинг кўҳна фермаси анчагина чеккада, овулдан узоқда экан. У ерга етиб келиб, бир қиздан 
сўрадим. У, Асал йўқ, бугун ишга чиқмади, деди. «Демак, йўлда мен билан учрашмаслик учун 
атайин ишга чиқмаган», — деб ўйладим-да, жуда хафа бўлиб кетдим. Автобазага ғамгин бўлиб 
қайтдим. 
Иккинчи куни яна йўлга чиқдим. Аммо энди уни учратишни хаёлимга ҳам келтирмасдим. 
Дарвоқе, менинг унга нима керагим бор? Агар қиз унаштирилган бўлса, уни безовта қилишдан 
нима фойда? Аммо негадир бундай бўлишига сира ишонгим келмасди. Ахир овулларимизда 
ҳанузгача қиз билан йигитни бир-бирига кўрсатмай, орқаворатдан фотиҳа қилиб 
юбораверадилар-ку! Бу ҳакда неча марта газеталарда ҳам ўқидим. Бироқ ёзган билан фойдаси 

---

Чингиз Айтматов. Сарвқомат дилбарим (қисса)