Microsoft Word ch aytmatov sarvqomat dilbarim lotin ziyouz com doc

www.ziyouz.com kutubxonasi 

66

O‘sha tuni birortamiz ham mijja qoqmadik, har kim o‘z o‘ylari bilan band edi. Shu jumladan, men 

ham. 

Asal o‘g‘li bilan ketib qolishi ham mumkin edi. Bu albatta ularning ishi. Mayli, ular yurak amri va 

aql-idroklari buyurganini qilishsin. Men, men esa... nima ham derdim, bunga mening nima daxlim bor, 

masalani hal etish menga bog‘liq emas, ularga xalaqit bermasligim kerak... 

U hozir ham shu yerda, mana shu yo‘ldan qatnaydi. Shuncha yillar davomida qaerlarda 

bo‘lganiykin u, nima bilan shug‘ullandiykin? Ammo buning ahamiyati yo‘q... Bu ularning ishi... 

Biz Boytemir bilan yo‘lni aylanib chiqib, orqaga qaytdik. Qosh qorayib qolgan zdi. Tyan-Shanning 

muzli cho‘qqilari ustidagi osmon-u falak bahor oqshomining binafsha rang tusiga kirib borayotgandi. 

Mashinalar yo‘ldan ikki tomonga qarab g‘iz-g‘iz o‘tib turardi. 

— Mana, hayot qanchalik murakkab, — dedi Boytemir biroz sukutdan so‘ng o‘ychan. — Men 

hozir uydan ketishim kerak emas. Mabodo Asal ketish xayolida bo‘lsa, mayli. Faqat menga 

ketayotganini bir og‘iz aytsa bo‘lgani, o‘g‘li bilan so‘nggi bor xayr-xo‘shlashib, oq yo‘l tilab qolaman. 

Axir Samad men uchun o‘z o‘g‘limday bo‘lib qolgan-ku. Biroq uni o‘z otasidan zo‘rlab tortib 

ololmayman. Shuning uchun men ham hech qayoqqa bormayman. Ayniqsa Pomirga... Men buni sizga 

gazeta uchun hikoya qilib berayotganim yo‘q, albatta. Shunchaki, inson insonga o‘z dardini aytib 

berayotgandek gapirib beryapman-da...