|
www.ziyouz.com kutubxonasi
23
do‘stim shofyor yigit.
— Qo‘y, zo‘rlama! — deb uning so‘zini bo‘ldi Boytemir. — Xotini kutayotgan ekan. Isming nima
seni?
— Ilyos.
— Mayli, boraver, Ilyos. Rahmat senga, bizni qutqarganing uchun.
Boytemir mashina zinasida turib meni to yo‘lgacha kuzatib qo‘ydi. U indamay qo‘limni qisdi-da,
mashinadan sakrab tushib qoldi.
Tog‘ tepasiga ko‘tarilayotib, kabinadan boshimni chiqarib qaradim. Boytemir hamon yo‘lda
turardi. Qo‘lida shapkasini g‘ijimlab, kallasini quyi solganicha allanimalar haqida o‘ylardi.
Bor gap shu, ana shunday qilib biz ajrashdik.
Ammo o‘sha kecha tuni bilan qiynalib chiqdim. Shamollab qolgan ekanman. Uyga kelganimda
hech narsani sezmagan edim. Tezda ovqatlanib oldim. Asalga voqeani batafsil gapirib o‘tirmadim.
Lekin yo‘lda odamlarga yordamlashganim uchun kechikib qolganimni aytdim, xolos. Men o‘z
hayotimni qaylig‘imdan yashirmasdim. Ammo, menimcha, bunday narsalarning hammasini aytaverish
ham zarur emas edi. U busiz ham mendan doim xavotir olib o‘tirardi. Bundan tashqari, men bunday
nojo‘ya ishlarni takrorlash niyatida ham emas edim. Hayotimda bunday voqea bir bo‘ldi, dovon bilan
kuch sinashib ko‘rdim, bas. Ehtimol, yo‘ldan og‘rib qaytmaganimda, buni ertasigayoq unutgan bo‘lar
edim. Uyga bir amallab yetib keldim-u holdan toyib yiqildim. Nima bo‘ldi, qanday bo‘ldi, bilmayman.
Hadeb alahlardim, go‘yo mashinani shatakka olib, Do‘landa kelayotgandek bo‘laverdim. Kuchli qor
bo‘roni yuzimga urilar, nafas ololmay qiynalardim, baranka xuddi paxtadan yasangandek, aylantirsam
qo‘llarimga yopishib qolardi. Oldinda esa cheki chegarasi yo‘q dovon. Mashina radiatori tinmay
guvillab ko‘kka qarab tirmashib borar va yana balandlikdan pastga tomon shuvillab tushib ketar edi...
Aftidan, bu kasallik dovoni bo‘lsa kerak. Uni men uchinchi kuni yengib, yengil torta boshladim. Yana
ikki kun yotdim. O‘zimni yaxshi his etardim, o‘rnimdan turmoqchi ham bo‘ldim, ammo Asal hech
ko‘nmadi. To‘shakda yana ikki kun yotishga majbur qildi. Unga qararkanman, hayratda qoldim. Men
kasal bo‘ldimmi yoki umi? Shunchalik qiynalib tashvish tortibdiki, kishi tanib bo‘lmaydi, ko‘zlarining
osti ko‘kimtir halqa-halqa bo‘lib, ozib ketibdi, qattiqroq puflasang yiqilib ketayotgandek, uning ustiga,
qo‘lida bolasi. Yo‘q, bunaqasi ketmaydi, degan qarorga keldim. Taltayib yotishga haqim yo‘q. U dam
olishi kerak. O‘rnimdan turib, kiyina boshladim.
— Asal! — deb chaqirdim sekin. O‘g‘ilcham uxlab yotardi. — Qo‘shnilar bilan gaplashib ko‘r,
ko‘nishsa Samadni qoldirib, kinoga borib kelamiz!
U karavot yoniga chopib keldi-da, meni yana yotqizib qo‘ydi. Xuddi birinchi marta ko‘rayotgandek
mendan ko‘zini uzmasdi. Ko‘z yoshlarini tutishga urinardi-yu, ammo ular kipriklari ostida yiltirab,
lablari titrardi. Asal ko‘ksimga yuzini qo‘yib, yig‘lab yubordi.
— Senga nima bo‘ldi, Asal? Nima bo‘ldi? — deb dovdirab qoldim men.
— Sizning sog‘ayib ketganingizdan o‘zimda yo‘q xursandman.
— O‘zim ham xursandman, ammo yig‘lashning nima keragi bor. Sal mazam qochsa qochibdi-da.
Qaytaga uyda sen bilan bir necha kun birga bo‘ldim, Samad bilan ham o‘ynab xumordan chiqdik. —
O‘g‘limning allaqachon emaklay boshlagan, endi esa yurishga shaylanayotgan eng yaxshi, eng shirin
chog‘lari edi. — Rostini aytsam, yana bir shunday kasal bo‘lsam qaniydi! — dedim hazillashib.
— Qo‘ysangizchi shunaqa gapni, keragi yo‘q! — deb jerkib berdi Asal.
Shu payt karavotchada uxlab yotgan o‘g‘ilcham uyg‘onib qoldi. Asal uni iliqqinaligicha ko‘tarib
keldi. Uchovimiz karavotga ag‘anab, to‘polon qilib hazillashardik, Samad esa ayiqchadek u yokdan-bu
yoqqa o‘rmalab, bizni tepkilar edi.
— Mana ko‘ryapsanmi, qanday yaxshi! — dedim unga. — Sen bo‘lsang... Tura tur hali, yaqinda
ota-onangning oldiga — ovulga boramiz. Qani gunohimizni kechirmay ko‘rishsin-chi. Samadni
ko‘riboq zavqlanib ketib, hammasini unutib yuborishadi...
Ha, ovulga kechirim so‘rab borish niyatida edik. Ammo avvalo otpuska olish, so‘ngra Asalning
Chingiz Aytmatov. Sarvqomat dilbarim (qissa)
Do'stlaringiz bilan baham: | 
