Microsoft Word ch aytmatov sarvqomat dilbarim lotin ziyouz com doc

www.ziyouz.com kutubxonasi 

15

Kampir javrab-javrab kirib ketdi. 

Men kapotning ostidan chiqdim-da, mashina zinasiga o‘tirib olib, cheka boshladim. Qayoqdandir 

kichkinagina qizcha paydo bo‘lib qoldi. U bir oyoqlab hakkalab mashina atrofida gir aylana boshladi. 

Qizcha sal Asalga o‘xshardi. Uning singlisi emasmikin? 

— Asal ketib qoldi, — dedi u, o‘zi esa hamon sakrab-sakrab o‘ynardi. 

— Qayoqqa? — deb ushlab oldim uni. — Qayoqqa ketdi? 

— Men qayoqdan bilay! Qo‘yvor! — deb qo‘limdan yulqinib chiqdi-da, qochib ketayotib tilini 

ko‘rsatib qo‘ydi. 

Kapotni taq etib yopib, rulga o‘tirdim. Qayoqqa boray, uni qaerdan izlay? Vaqt o‘tib ketyapti, 

qaytishim kerak. Men orqaga qaytdim, dashtga yetib kelib, ariqdan o‘tish joyida mashinani to‘xtatdim. 

Nima qilish kerakligiga sira aqlim yetmasdi. Kabinadan tushdim-da, yerga ag‘anab yotdim. Yuragim 

siqila boshladi. Asalni ham topa olmadim, safarni ham barbod qildim. Orqaga qaytishning foydasi 

yo‘q. Bo‘lar ish bo‘ddi. Nima bo‘lsa bo‘lar. O‘yga botdim, ko‘zimga hech narsa ko‘rinmas, 

qulog‘imga hech narsa eshitilmasdi. Shu ko‘yda qancha vaqt yotdim, bilmayman. Harqalay, anchagina 

yotgan bo‘lsam kerak. Keyin, nima uchunligini hali ham bilmayman: bir mahal boshimni ko‘tardim. 

Mashinaning narigi tomonida tuflicha kiygan oyokdar to‘xtadi. O‘sha! Darrov tanidim. Shunday 

quvonib ketdimki, o‘rnimdan turolmay, cho‘kkalagancha o‘tirib qoldim. Bu safar ham biz o‘sha joyda 

— birinchi marta uchrashgan yerda ko‘rishdik. 

— Yo‘lingdan qolma, kampir! — dedim mashina ostidan «tuflichalardan» ko‘z uzmay. 

— Hech ham kampir emasman-da! — deb hazilga hazil bilan javob qaytardi Asal. 

— Kimsan bo‘lmasa? 

— Qiz bolaman? 

— Qiz bolaman? Chiroylimisan? 

— Qarab ko‘ring-chi! 

Ikkalamiz ham baravariga kulib yubordik. Men sakrab turib, unga tomon otildim. U ham menga 

qarab yugurdi. Yuzma-yuz to‘xtadik. Baxtiyor bolalardek quvnab kulardik. 

— Go‘zallarning go‘zali! — dedim men. Qo‘ltig‘ida ikkita kitob, egnida kalta yengli ko‘ylak, 

yuzlari gul-gul yonib, shabadada tebranib turgan nozikkina sarv daraxtiga o‘xshardi u. 

— Mening bu yerdaligimni qayoqdan bilding? 

— Kutubxonadan kelayotgan edim, qarasam, yo‘lda sizning mashinangizning izlari! 

— Rostdanmi? 

Men uchun bu «sevaman» so‘zidan ham azizroq, qimmatliroq edi. U ham mening haqimda o‘ylar 

ekan, hatto mashinamning izini ham tanirkan, demak, meni sevar ekan-da. Orqadagi chap 

g‘iddirakning pokrishkasi ikki xil edi, qiz ana shundan xabardor ekan. 

— Men izga ko‘zim tushishi bilanoq bu yoqqa yugurdim, ko‘nglimda siz xuddi shu yerda kutib 

turgandek bo‘laverdingiz! 

Men uning qo‘lidan ushladim: 

— Bu yoqqa chiq, Asal, bir oz aylanamiz. 

U jon deb rozi bo‘ldi. Endi u ham, men ham go‘yo butunlay boshqa odam edik. Barcha tashvishu 

g‘am-g‘ussalar unutilib, ulardan asar ham qolmagan edi. Ko‘zimizga samoyu yer va ikkimizdan 

boshqa hech narsa ko‘rinmasdi, biz baxtiyor edik. Kabina eshigini ochib, uni o‘tqazdim, o‘zim esa 

rulni tutdim. 

Yo‘lga tushdik. Yo‘l bo‘ylab boraverdik, qayoqqa va nega — o‘zimiz ham bilmasdik. Ammo biz 

uchun buning ahamiyati yo‘q edi. Yonma-yon o‘tirsak, bir-birimizga kulib qarasak, qo‘lga qo‘l tegib 

tursa, buning o‘zgacha gashti bor-da. Asal mening soldatcha shapkamni to‘g‘rilab qo‘ydi. Men uni ikki 

yildan beri kiyib yurgan edim. 

— Shunday kiysangiz yarasharkan! — dedi u va erkalanib yelkamga suykala boshladi. 

Mashina dashtda qushdek uchib borardi. Butun borliq harakatga kelgandek edi. Tog‘lar, daralar, 

---

Chingiz Aytmatov. Sarvqomat dilbarim (qissa)