Microsoft Word avlodlar dovoni ziyouz com doc

www.ziyouz.com kutubxonasi 
65
kelini Sultonimni yordamga chaqirishga va ikkovlashib Hamidani Humoyun bilan albatta 
uchrashtirishga so‘z berdi. 
* * * 
Chorshanba kuni Sultonim va Dildor begim Samandar bog‘iga Hamida bonuni choshgoh 
payti boshlab bormoqchi ekanliklarini xabar qildilar. 
Humoyun ularni ikki tomoniga sersoya sanobar daraxtlari o‘tkazilgan yo‘lka oxirida, 
zarrin naqshlar bilan bezatilgan shiyponda kutib oldi. 
ta’zim-u tavozelardan keyin Dildor og‘acha va Sultonim begim shiypondan o‘ng tomonga 
burilgan yo‘lka bilan daryo bo‘yiga qarab ketdilar, Humoyun bilan Hamida bonu atrofini 
yashil chirmovuqlar pana qilib turgan shiyponda yakkama-yakka qolishdi. 
Hamida bonu nafarmon gulli parchadan qabo kiygan. Boshidagi baland toqisi chetidan 
yelkasiga tushgan ikki o‘rim uzun sochlari qabosining etagigacha yetgan. Yuziga tutilgan 
oq harir parda uni yanada sehrli ko‘rsatadi. 
Humoyun quvonchini yashirolmay: 
— Sizni qayta ko‘rganim uchun tangriga shukurlar ayturmen! — dedi. — Shu keyingi bir 
hafta men uchun bir yildek uzun tuyuldi. Men sizga dilimni ochib so‘zlay. Umrimda hech 
bir qizni bunchalik intizor bo‘lib kutmaganmen. Hamida bonu, sizdan o‘tinamen, rostini 
ayting, mendan ne gunoh o‘tdiki, diydoringizga bu qadar nomunosib ko‘rdingiz?.. 
Hamida bonu cho‘g‘day yonib turgan ko‘zlarini yerdan olib, Humoyunning yuziga qisqa 
bir nazar tashladi. 
— Sizdan gunoh o‘tgan emas... 
— Bo‘lmasa oramizda ne monelik bor? Ayting, men bilay... 
— Monelik ham emas... Siz e’zozlagan pok bir kishining xotirasi... Balki hali tirikdir? Yoki 
tangri rahmatiga borgani rostmi? Shuni bilolmay dog‘damen... 
— Kim dedingiz? Kim? 
— Sizga Chausada yaxshiliklar qilgan yigit... iningiz bizni Alvarga olib ketib qolgan 
edilar. Biz yo‘g‘imizda siz uni taxtga chiqargan ekansiz... 
— Nizommi? 
— Ha... 
Karamnasadagi halokatli o‘pqonlar, keyin Agrada bo‘lgan kurashlar, Nizomning bir 
kechada dom-daraksiz yo‘qolgani, Humoyun qancha surishtirib, hech narsani aniqlay 
olmaganligi xotirasiga birdan bosib keldi-da, xayolini boshqa yoqqa burib yubordi: 
— Men uni avliyoday e’zozlab yurdim-u to‘satdan yo‘qotib qo‘ydim. Agar shu yigit 
yonimda bo‘lsa, ehtimol, keyingi falokatlarga uchramasmidim? Siz ham uni 
bilarmidingiz, Hamida bonu? 
— Zarafshon bog‘ida turganda ko‘rgan edim. Kichkina qizaloq paytlarimda kanizim bilan 
ikkimizni qayig‘iga solib aylantirgan edi. 
Hamida bonu Nizom bilan o‘tgan mas’ud damlarini hozir juda ma’yus bo‘lib esladi-da: 
— Meni bir o‘y ezadir, hazratim, — dedi. — Men o‘zim bilmagan holda ehtimol... uning 
o‘limiga yoki... yo‘qolishiga sabab bo‘lgandurmen? 
— Yo‘g‘-e, nechun siz sabab bo‘lursiz? 
Hamida bonuning qo‘lida ko‘zmunchoqlar va kashtalar bilan bezatilgan chiroyli atlas 
kisa* bor edi. u kisani sekin ochib, ichidan sarg‘ayib, hilvirab qolgan bir parcha qog‘ozni 
avaylab oldi. 
— o‘n kundan beri huzuringizga kelolmaganimning sababi mana shu maktub. Buni 
sizdan yashirsam dilim kuydi. Aytay desam... Meni hayosiz deb o‘ylashingizdan 
qo‘rqdim. Agar bu maktubda xotirangizga malol keladigan biron gap bo‘lsa meni ham, 

---

Humoyun va Akbar – Avlodlar dovoni (roman). Pirimqul Qodirov