Microsoft Word aldangan aysel ziyouz com doc

www.ziyouz.com
kutubxonasi 
24
oyoqlarimiz yerga tegmayapri. Turk kinolarida shunga o’hshash yoki shunday sahnalar 
bor… Akam bilan qanday uchyapmiz u tubsiz, cheksiz, go’zal shaharni qanday 
kezyapmiz, bilmayman. Yana go’zalliklar ichidagi bir koshona qarshisidamiz. Bog’chasiga 
kirarkanmiz, men so’ramasdan, akam izoh berdi.
-Bu uy bizniki, -dedi. Onam ichkarida.
Ishonolmasdim. Karaxt bo’lib qolgandim. Nurab, qulay-qulay degan ikki xonali paxsa 
uydan tengsiz koshonaga-ya… 
-Bu yerni qanday oldingiz? Deya so’radim. Akam javob bermasdi. Nihoyat bir ayol chiqdi 
qarshimdan. Akamning “Bu onam”, deyishiga hojat ham yo’q edi….
Onamni quchdim, xushbo’y hidlarini tuydim…
Onamning chehrasi, bo’ylari, go’zalligi xuddi xayolimdegidek. Ya’ni, men onamni xuddi 
ko’rgandek xayol qilar kanman. Quchog’iga tashladim o’zimni. Ichimni yondirgan, 
yuragimni qon qilgan “Ona…” faryodi ila…Bu ovozga, bu hidlarga, bu mehr, bu quchoqqa 
qanchalar mushtoq edim… 
-Bolajonim, Ayselim, -derdi u yuragimni titratib, butun alam va iztiroblarimni to’kib, 
uloqtiruvchi bir ovozda. Men yig’lardim, tinmay yig’lashni xohlardim. Shu yoshgach faqat 
shu xayol bilan ovundim. Bo’lsaydi, meni ursaydi, sochlarimdan sudrab tortsaydi, degan 
onam…Boshimni ko’ksiga qo’yib olgandim. Imkon qadar xushbo’y hidiga to’yib olay der 
edim… Oh, onam, tush bo’lsa ham, xayol bo’lsa ham, bu uchrashuv, bu diydorning 
lazzatini hech narsa berolmaydi. Ammo bu tush, mana g’ayritabiiy bir hol, nur kabi 
o’tadi-ketadi.
-Senga ikkita omonat qoldirdim, Ayselim, -dedi. Ular mening eng sevimli omonatim. 
Uyimizda, kichkina shisha sandiqning ichida. Ularni ol. Senda qolsin. Ularga juda yaxshi 
qara, xo’pmi? 
-Dadam qayerda?-so’radim men.
-U haligacha kelmadi. Biz akang bilan birgamiz. Uning hisobi cho’zilib ketdi, kutyapmiz. 
Inshaalloh, hisobi tugar va kelar… 
Shu lahza uyg’onsam, ko’rpa ichida terlab ketibman. Negadir o’zimga kelolmas, 
qo’rqqanimdan baqirardim. Tushning ta’siri bo’lsa kerak. Imomning ayoli so’zlarkan 
o’zimga keldim.
-Nima bo’ldi Aysel? 
-Yo’q, hech narsa, onajon, bir tush ko’rdim.
-Inshaalloh yaxshilikkadir.
Onalik mehri ila yonimga o’tirib, qo’llarimdan tutdi, yuzlarimni siladi.
-Sizni ham bezovta qildim, shundaymi? 
-Yoq’, yo’q, bezovta deganing nimasi. Shundog’am tong otay deb qoldi. Xoja afandi 
masjidga ketdi. Men ham namozga turgandim.
Qanchalar mehribon ayol. Gaplarini maroq bilan tinglardim. Xoja ayolini”Xonim afandi”, 
xonim esa uni “Xoja afandi” deydi. Ovozlari shunchalik nazokatliki, bunday baxtli 
muhitni ko’rib, bu baxtli oilaga hasad qildim. Yana yotdim, uxlashga urundim, lekin 
uxlolmadim. Ko’rgan tushimni har soniyasini balki yuz martalab tahlil qildim. Akam, 
onam bilan quchoqlashishim, ularning hidi dimog’imga o’rnashib, go’yo ichimga ham 
singib ketgandek. Har nafasda xuddi shu bo’yni tuymoqdaman. Tong otgach, birinchi 
navbatda, uyimizga borib, onam menga qoldirgan ikki omonatni olaman. Ammo u 
tashlandiq uydan qo’rqaman. Imomning ayoli kelsa birga boramiz. Dadam nega yo’q edi. 

---

Aldangan Ayselning tavbasi. Xolid Erto’g’rul