Mavzu: Badiiy uslub va ijodiy metod

Aning hajrida men bemori bedil
Qushemenkim, qilurlar nim bismil¹.
Farhodni Armaniya tog’idan keltirib, uni quchoqlab, jismiga jismin va joniga jonin ulaydi. Yuzini yuziga, ko’ksini ko’ksiga qo’yib o’z bedilini quchog’iga oladi. So’ng yuragidan alangali bir oh tortib, uning ko’zi ham birga uxlagani u bilan uyquga ketadi:


Qo’yubon ro’y-barro’ do’sh-bardo’sh,
Bo’lib o’z bedili birla hamog’ush.
Ko’nguldin shu’laliq ohye chiqardi,
Ko’zi hamhobadek uyquga bordi.

Mehinbonu va uning yonidagilar kajavaga yaqin qadam qo’yib borib, pardani ochib sanamni ko’rdilar. U yuzini yuziga, ko’ksini ko’ksiga berib, Farhod bilan hamog’ush yotar edi. Ko’zi ko’zining ustida, qoshi qoshining ustida. Birorta mo’y tashqarida ekanligi ko’rinmasdi.

Cheksiz-chegarasiz ayriliqlar ketib, uning o’rnini benihoya visol egallagan edi. O’lgan oshiq bilan jonsiz ma’shuqa sarv daraxti bilan pechak guliday chirmashib yotar edilar. Ma’shuqa o’z sevgilisini mahkam quchoqlab yotar, sevgilisi ham ma’shuqasini xuddi shunday quchoqlab yotardi:


Amori sori qo’ydilar qadamni,
Ochibon parda, ko’rdilar sanamni
Ki, Farhodi bila yotib hamog’ush,
Qo’yubon ro’y-barro’ do’sh-bardo’sh.
Ko’ziyu qoshi uzra, ko’zu-qoshi,
Sari mo’ bo’lmayin zohir tahoshi.
Ketib ul furqati behaddu g’oyat,
Bo’lub ro’zi visoli benihoyat.
O’luk oshiq bila ma’shuqi bejon,
Nechunkim sarv birla ishq pechon.
Quchub o’z oshiqin ma’shuqi mahkam,
Nechunkim, oshiq o’z ma’shuqini ham.

Bunday ajib holatga – muhabbatning bunchalik vafoga, sadoqatga yo’g’rilganini, pokligi va go’zalligini ko’rgan Mehinbonuning fig’oni ko’kka ko’tarildi. Shu fig’on bilan birga uning joni ham chiqib ketdi. Chunki Shirin uning joni edi. Usiz o’lishi mumkin edi. Shu paytda undan ajralgan edi, jonidan ham ajraldi qo’ydi: