L gece romaninda

(

 Gürpı-

nar, 2011:18)

 

 

Reşat Nuri,

 

yukarıdaki betimlemesinde "değişmemek, yenilenmemek" hissini beş sene 

öncesi ile sonrasının aynı olduğunu vurgulayarak vermek ister. Ayrıca 

"yosunlu şadırvan, biten 

otlar, yakılan çalı çırpı ve kararan kemerler"

 bize eskimeyi ve bakımsız kalmayı vurgular. Ya-

zar  ,Somuncuoğlu  Medresesi'ni  ilerleyen  sayfalarda  içerisindeki  öğrencilerin  halleriyle  tekrar 

betimler: 

 

“Açlığın, sefaletin Anadolu köylerinden başlarında bir yırtık sarık, sırtlarında bir meşin 

heybe ile sürüp getirdiği alil, ebleh, mütereddi, yarı meczup çocuklar, karlı havalarda yiyecek 

aramak  için  şehirlere  inen  aç  kurtlara  benzeyen  yalnız  sıhhatten,  iştihadan  ve  hayvanî  sevk-i 

tabiîlerinden  ibaret  birçok  iptidaî  mahluklar  –  isimleri,  çehreleri  karışmış  korkunç  br  heyula 

sürüsü halinde- boş hücrelerde, rutubetten taçları yosun tutmuş avluda her zamanki hayatlarını 

yaşıyorlardı.  Kimi  kaynayan  kuru fasulye  tenceresinin  altındaki çalı  çırpı  ateşini  gözleri  dur-

madan yanarak üflüyor; kimi taş basamakların üstüne oturmuş sökük dikiyor; kimi burada şa-

dırvanın yanında çamaşır yıkıyor... Sonra sütunların dibine çömelmiş, ellerinde sarı yırtık yap-

raklı kitapları ezberleyenler... O yanda bir dinî münakaşa... Bu yanda yine bir boğaz kavgası. 

Yahut  dağdaki  sığırtmaçların  birbirini  öldürürcesine  itişip  kakışmalarına  benzer  şakalar...”