Кодекси Ҷиноятии Ҷумҳурии Тоҷикистон

1
; 131 ва 
181 ҳамин Кодексро содир кардааст; 
в) бо истифодаи зўроварии барои ҳаёт ва саломатӣ хавфнок ё бо таҳдиди истифодаи чунин 
зўроварӣ; 
г) бо истифодаи яроқ ё предмете, ки ба сифати яроқ истифода мешавад; 
д) нисбати шахси баръало ноболиғ;
е) нисбати зане, ки гунаҳгор баръало аз ҳомиладор будани ў огоҳ буд; 
ж) нисбати ду ё зиёда 
шахсон
; 
з) бо ғарази шахсӣ содир шудааст,‐
бо маҳрум сохтан аз озодӣ ба мўҳлати аз ҳашт то дувоздаҳ сол ҷазо дода мешавад. 
3) Кирдорҳое, ки дар қисмҳои якум ё дуюми ҳамин модда пешбинӣ шудаанд, агар онҳо: 
а) аз ҷониби гурўҳи муташаккил; 
б) бо мақсади шаҳвонӣ ё усули дигар истисмор намудани шахси дуздидашуда; 
в) бо мақсади гирифтани аъзои бадан ё бофтаҳои ҷабрдида барои трансплантатсия; 
г) дар ҳолати рецидиви махсусан хавфнок:
д) аз беэҳтиётӣ боиси марги ҷабрдида ё дигар оқибатҳои вазнин гашта бошад, ‐

---

бо маҳрум сохтан аз озодӣ ба мўҳлати аз дувоздаҳ то бист сол ҷазо дода мешавад. 
Эзоҳ : Шахсе, ки одами рабудаашро ё ғайриқонунӣ аз озодӣ маҳрум кардаашро ихтиёрӣ 
озод мекунад, агар дар кирдори ў таркиби ҷиноятҳои дигар мавҷуд набошад, аз ҷавобгарии ҷиноятӣ 
озод карда мешавад. 
Моддаи 130.
1
 Хариду фуруши одамон 
1. Хариду фурўши одамон, яъне бо мақсади суиистифода (суиистифодаи фоҳишагарии 
дигар шахсон ё дигар шакли суиистифодаи шаҳвоният, кор ё хизматрасонии маҷбурӣ, ғуломӣ 
ё расму одатҳои ба ғуломӣ ҳамшабеҳ, ҳолати ноилоҷӣ ё гирифтани узв ва (ё) бофта) ‐
ҷалбкунӣ, интиқол, супоридан, пинҳонкунӣ ё гирифтани одамон бо роҳи таҳдиди зурӣ ё 
истифодаи  он ё дигар  шаклҳои маҷбурсозӣ, дуздӣ, қаллобӣ, фиреб, суиистифодаи мансаб ё 
ҳолати заифӣ, ё бо роҳи ришва додан дар шакли пардохт ё фоида барои гирифтани розигии