Jan-Mari Leklezio. Eh, o‘g‘ri, o‘g‘ri, shu ham hayotmi?! (hikoya) Xo‘sh, hammasi nimadan boshlandi?

Senga shu hayot yoqadimi?
Yo‘q, o‘zimga ham yoqmaydi. Ammo na iloj.

Sen har kuni kechqurun chiqib ketarmiding?
Ishga qarab. Bu joyga ham bog‘liq. Shunday dahalar borki, yozda hech kim bo‘lmaydi. Ba’zilari qishda bo‘m-bo‘sh yotadi. Ba’zan uyda uzoq qolib ketar, ko‘chaga ham chiqmasdim, chunki hushyorlik kerak, bunday paytlar xatarli ekanligini yaxshi bilardim. Ammo ba’zan oilam pulga muhtojlik sezardi, kiyim-kechak, dori-darmon deganday. Yotoq uchun, elektr to‘lovlari uchun ham pul kerak bo‘lardi. Men bu vaziyatdan chiqishim kerak edi. Ko‘proq o‘liklarni qidirar edim.

Murdalarni?!
Ha, bilasanmi, gazetadan biror badavlat kishining vafot etganini bilib olasan, so‘ng dafn kuni bemalol uning uyini tunashing mumkin, chunki hamma qabristonga ketgan bo‘ladi.