~ 183 ~
Абу Райҳон Муҳаммад ибн Аҳмад Беруний (973-1048) китобларида Ўрта
Осиё территориясида асосий тупроқ пайдо қилувчи жинсларнинг келиб чиқиши
ва хоссалари тўғрисида сўз юритилади. Унинг минераллар
физик хоссаларини
ўрганишга бағишланган ишлари буюк ихтиро хисобланади. Бу ҳақда у
«Жавоҳирларни ўрганишга оид маълумотлар тўплами» китобида ёзиб қолдирган.
Берунийнинг илмий тўплами тупроқлар ва она жинслар минерал қисмининг физик
хоссаларини ўрганишга бағишланган биринчи иш хисобланади. Берунийнинг
литосферада фойдали қазилмаларнинг пайдо бўлиши ҳақидаги илмий фикрлари,
тоғ жинсларининг нураши ва тупроқ, она жинслар нураш махсулотлари эканлиги
ҳақидаги хулосалари Х асрнинг буюк илмий кашфиётидир. Унинг «Ҳиндистон»
асарида ернинг тортиш кучи ҳақида баён этган фикрларининг тўғри эканлиги
ҳозирги замонда ўз исботини топган.
Буюк мутафаккир Абу Али ибн Сино ўзининг 30 дан ортиқ асарларини
табиий фанларга бағишлаган. Ибн Синонинг «Китоб-аш-шифо» (Тиб қонунлари)
асарида баён этилган тоғ жинслари ва ер юзасида кечадиган нураш жараёнлари
тўғрисидаги қарашлари тупроқшуносликда катта аҳамиятга эга. Унинг
кўрсатишича, «ер юзаси сув ва шамол таъсирида емирилади ва бу жараён жойнинг
релъьефига боғлиқ. Ер жинслари қаттиқ ва юмшоқ заррачалардан иборат. Сув
юмшоқ жинсларни ювади ва ёки
шамол уларни ялаб, учириб кетади» деб
кўрсатади. Олимнинг бу фикрлари тупроқэрозиясига доир масалаларни
ўрганишда ҳозиргача ўз моҳиятини йўқотмаган.
Шунингдек Абу Али ибн Синонинг тупроқнинг механик таркиби ва физик
хоссалари ҳақида билдирган фикрлари ҳам қимматлидир. У қуйидагича ёзади:
«Ердан бошқа совуқроқ ва қуруқроқ ҳеч нарса йўқ. Ернинг ўзи илиқ эмас. Ўзидан
ўзига мерос бўлган, табиатан у совуқ, акс ҳолда зич ва оғир бўлмас эди». Сўнгра
Ибн Сино ер пўсти ва тупроқнинг тузилиши ҳақида гапириб: «Ер шарининг
ўртасида ернинг оддий табиатга тўлиқ мос келадиган, тоза ер бўлиши керак.
Унинг устида ер сув билан аралашган холда лой бўлиши керак. Унинг устида ёки
сув ёки ер (тупроқ ) кўпроқ. Ушбу ер –тирик мавжудотлар ҳаёт кечиришининг
асосидир». Ушбу фикрлардан маълумки, Абу Али ибн Сино тупроқни
литосферанинг бошқа қатламларидан ажратган. Ибн Сино «Донишнома»да
минерал субстанциялар (бутун борлиқнинг бирламчи асоси) қаватига
илмий
тушунча беради. Бундан ташқари Ибн Синонинг ишларида тупроқ гурунт
қатламида тупроқ – сувининг ҳаракатланиши ҳақидаги термодинамик қонунининг
элементлари мавжуд.
Тупроқ ва ундаги жараёнларни билишда Махмуд Қошғарий катта хисса
қўшган. У Абу Райҳон Берунийдан тахминин 40-50 йил кейин яшаган ва ўз
тадқиқотларини ўтказган ва Берунийнинг ишларидан хабардор бўлган. Шунинг
учун уни Бурунийнинг шогирди деб ҳисоблаш мумкин.
Махмуд Қошғарий ўзининг 1074-1077 йилларда ёзилган «Девон» тўпламида
экспедицияси давридаги кузатишлари асосида турли тупроқларга тавсиф беради.
Ушбу тўпламда қора тупроқ, ўсимликларсиз, шўрланган ерларни –чаланг ер;
унумдор, яхши ерларни –сағизли ер; тоза тупроқ, соғлом тупроқни-сағизли
тупроқ; ўсимликлар кам, унумсиз, кам ҳосилли ерларни –тоза ер; юмшоқ ерли
~ 184 ~
тупроқни, текис ерни, қумли ерни –қайир ер; нотекис ер, ботқоқланган ерларни –
қазғон ер деб тавсиф беради.
Буюк Амир Темур деҳқончиликнинг ривожланишига катта аҳамият беради.
Ўзининг «Темур тузуклари» тўпламининг бир қисмини қишлоқ хўжалигини
бошқаришга бағишлаган. Жумладан у ким ерни ўзлаштирса, иккинчи йилда солиқ
олишни, яъни биринчи йили ундан солиқ олинмасин, иккинчи йили ўзининг
хохишига қараб солиқ тўласин, учинчи йили эса умумий қоидага асосан солиқ
тўласин деб ёзади.
Шунингдек Темурийлар даврида деҳқончиликка оид тўпламлар ёзилган.
Чунончи «Иршад аззиратфи илм ал хараса» (жойлардаги деҳқончилик экинлари
учун илмий кўлланма) номли асарнинг ёзилиши Темурийлар даврида бошланган
ва доимий урушлар туфайли Шайбонийлар даврида (1599) тугалланган. Ушбу
тўпламда тўққиз типдаги тупроқлар ҳақида маълумот келтирилган. Бунда
тупроқлар таркибидаги қум имқдорига кўра
икки турга, яъни устки қатламида
қумни кўп сақлайдиган ва устки қатламида қумни кам сақлайдиган турларга
ажратилган ва шунга кўра тупроққа ишлов бериш, суғориш усуллари ваҳосил
миқдори кўрсатилган.
XVI асрларда тупроқ унумдорлиги ва экинлар ҳосилдорлигининг
оширилишига кўп эътибор берила бошланди. Бундан ташқари ўша даврда
тупроқни мелиорациялаш ҳам анча ривожлана бошланди.
Бухоро воҳаси деҳқонлари шўрланган тупроқларни ювиш ва ботқоқликларни
қуритишга катта эътибор қаратди. Ўша даврда Ромитон, Пешку, Қоракўл
туманларида ковланган зовурлар ҳозирги кунгача ишлатилиб келинмоқда.
Шунингдек деҳқонлар тупроқни тузлардан тозалашда жўхори ва бошқа тузга
чидамли экинлардан фойдаланган.
Ўша даврда уч далали алмашлаб экиш энг кўп тарқалган деҳқончилик
системаси ҳисобланарди. Ушбу системага кўра далалар уч қисмгабўлинар эди.
Шундан икки қисмига экин экилар, бир қисми эса қора шудгорга ажратилар эди.
Шу усулда ерга дам берилган. Бундан ташкари ўша даврларда йўнғичқа экилганда
тупроқсифатининг яхшиланиши маълум бўлган.
Do'stlaringiz bilan baham: 
