Ибрайым юсупов

ПОЭЗИЯ ЖУЛДЫЗЫНА 
Жыллар асаў аттай, бизди узаққа
Алып қашып барар кеши-күндизи,
Жерде жанған отлар сөнер, бирақта
Сен сөнбейсең, Поэзия жулдызы. 
«Инсанлар өз дәртин гүңиренип жүрсин»,
Деп тәңирим саған бергенди тилсим,
Адам жулдызлардың тилин не билсин,
Сен болмасаң, Поэзия жулдызы? 
Таўлар булақ көзин көмбесе егер,
Адамлық пазыйлет өлмесе егер,
Әрман жулдызлары сөнбесе егер,
Сен сөнбейсең, Поэзия жулдызы. 
Жасыл жапырақ самал менен ойнаса,
Ашықлық ышқыдан кеўил тоймаса,
Гүллер ғумшаланса, бүлбил сайраса,
Сен жаңасаң Поззия жулдызы. 
«Ғалаўытлы ҳәм бул гөззал дүньяны
Тәрк еткен шағда да шайырдың жаны,
Бийик көктен сәлем жоллап мудамы,

---

38
Жан үстимде, Поэзия жулдызы! 
Апрель, 1991-жыл. 
ДӘЎРАН 
«Дәўлет қусы қонарында 
Бас таңламас мудам» десер.
Қуладин қуў аларында, 
Жапалақты «тарлан» десер. 
Дәўран қараған шағында, 
Ҳәр ким патша өз тағында. 
Дәўлети қайтқан ўағында, 
Жақсыны да «жаман» десер. 
Атлар аттан бөлингенде,
Қыйқыўға журт еринген бе? 
Дал бедеўлер сүрингенде, 
Жүйрикти де «шабан» десер. 
Мереке көрмеген кимсе,
Өзин бек санар өзинше.
Шонтық жигит атқа минсе,
Өз атасын «жорам» десер. 
Аңғырт минез аламаншы,
Кыйқыўы өзине қамшы.
«Халқым!» десе бир алдамшы"
«Усы керек маған» десер. 
«Пай енеғар мына ешек.
Лап
 
болмайды-аў тулпар десек,
Қуйрығын самалға төсеп,
Шабысына қараң» десер. 

---

39
«Суў беремен теңизиңе»
Деп инантар лебизине.
Ҳәр ким тартар негизине,
Аңламаған жаман десер... 
Сентябрь, 1989-жыл