Худойберди тўхтабоев жаннати одамлар ( Ўсмирлар учун роман)

деди бобожолим ҳам қўрқиб,— айтгап 
заҳотипг уйимиз 
куйиб кетади. 
,
— Молларимнз-чи?—деб сўрадим шошилиб.
— Ҳамма-ҳаммаси куяди, кўчада коламиз,—доди бо- 
бом йиғламсираётгандай бўлиб.
Мен ҳам кечгача йиғламсираб юрдим.
Б У В И М Т О Н Г О Т Г У Н Ч А И И Ғ Л А Б Ч И Ц Д И
Цор ёк.кандан буёп буиақа мазза 
қплпб ўйнамагап 
эдик. Йўқ, рост айтяиман, сандалларда иснниб, айвонлар- 
’да гурпанглашиб, уи эгасшшнг ҳой бас килинглар, шум- 
такалар, дсгапига жиндай-жиндай хафа бўлиб ўйнардик. 
Бугун-чн, вон, шунақа мазза қиляпмизки, барибир, сизга 
айтолмайман. Аҳмадқул бобомнинг боғи орқасидаги ба- 
ланд тепаликка Султонали акам пақирда сув олиб чиқиб 
қуйгаи экан, қор аралаш музлаб, шунақа силлиқ бўпти- 
ки, салгнна қадам боссангиз, 
пастга қараб 
шувиллаб 
тушиб кетасиз. Кетаётгак'да шунақа ҳузур 
қиласнзкп, 
буниям .айтолмайман. Бир хплимиз ўтириб оламиз, бир 
хилимкз энгашиб кетамиз, кичкина болалар бўлса, улар 
ҳали қўрқоқ-да, поезд-поезд бўлиб бир-бирининг этаги- 
ни ушлаб олишади... Э ҳ, мазза бўляптп! 
Йнқнлиб ҳам 
тушамиз, думалаб ҳам кетамиз, 
қиқирлашиб 
куламиз, 
қичқирамиз.
— Раҳмонберди!— деб 
чақирди Султонали акам,— 
қулоғинг карми?
— Кар эмасман,— қулоғимни ушлаб кўриб дедим.
— Бувинг келди, деяпман.
— А , бувим?!—дедиму бир иафас и ш туриб қолдим. 
Вой, рост, рост экан! Ҳ у ана, девор 
томонда кафтшш 
пешонасига соябоп қилиб турибди. Устидаги бахмал тў- 
нидан танидим, бошидаги жун рўмолиям ўзиники! Б у- 
вижон, бувижоним, дея қичқириб юбордим.