Худойберди тўхтабоев жаннати одамлар ( Ўсмирлар учун роман)

экан. Бошқа одамни чақирншибди. Ҳамма гапни ўша 
айтиб берибди. Так-так амаки бу мешшг қўлимдан кел- 
манди деб, бош чайқабди. Чол боболар, э болам, қўлинг- 
дан келгупча идорангда ўтн()аве])амиз, дейишибди. Рост- 
дан ҳам ўтвраверишибди, ўтираверишибди. Номозлари 
қазо бўлса ҳам ўтираверишибди. Охири так-так амаки, 
ҳа майли, ижроқўмга хат қилиб бераман, бир иложини 
қилар, дебди.
— Бог бузгилмайдими? — шошилиб сўрабди Лҳмадқул 
бебом.
— Ҳа, бузилмавди, — дегап жавоб бўлнбдн.
— Ган деган мана бундай бўпти, умринг узоқ бўл- 
син, ўглим.
Шунақа хурсаад бўлишибдики, шунақа севинишибди- 
ки, Эсонқул бобом йиглабди, 1\амбарали бобом бу дуиё- 
да яхши одамлар кўн, дебди. Шодмон бобом худо хоҳла- 
са буқа сўйиб, гортга худойи ош тортаман, дебди. Эшак- 
лари ҳам хурсанд бўлибди. Уёққа майда қадам бўлиб, 
секин-секпн гориб борган экап, буёққа тумшуқларини 
олдннга чўзиб, қулоқларини диккайтирнб, 
ким ўзарга 
чопиб келибди, Ҳаммасидан ҳам Аҳмадқул 
бобомшшг 
кўк эшагн яхшп чопибди. Келишса, ханрият, мен тиз- 
засини тишлаб олган ижроқўм амаки ндорасида қатиқ 
ичиб ўтирган эка«. Хатпи ўқиб қошларини мана бундай 
жийириб, пакана мелисага бу амакиларингни тездап идо- 
рангга олиб кир, дебди. Олиб кирган экаи ,энди устила- 
ридан қулфлаб қўй дебди. Кулфлаган экан, ўзи дераза- 
даги темцр нанжара қаршисига 
келпб, битта қўлшш 
манабупдай қплиб белига тнраб,ҳалигн хатнп ўқнбдп. «Ур- 
тоқ Маруфхўжа Эшонқулов, угабуни олиб борган чоллар 
давлатимизнинг нахта сиёсатига қаршп тескарп ташви- 
■ қот қилиб юрган ёт унсурлар ҳисобланади. Эсларини йи- 
гиб олгунча қамаб қўншшпиизни лхаслаҳат берамап».