Худойберди тўхтабоев жаннати одамлар ( Ўсмирлар учун роман)

да милтиқни қаердан олганингни айтасан, дейишибди. 
Тоғамлар айтмаймиз, дейишпбди. Шундан сўнг пешана- 
ларини мўлжаллаб туриб варанглатиб отиб ташлашган 
экан. Ўшанда энажоним ҳам, бобожоним ҳам роса йиғ- 
лашган экан. Ш ундай йиғлашибдики, кўзларидан бққан 
ёш Даҳанасойдаги сувдан ҳам кўп бўлибди. Ўшандан 
бери икковлари бир-бирларини катта тоғамнинг номини 
айтиб чақирншар экан. Тоғамлар нариги дунёда тирик 
юришган бўлса, хайрият, бизнп эслашяпти, деб хурсанд 
бўлишса керак-да.
— Отажон! — дейди гоҳо бобом ёнгинасида ўтирган 
энамни чақириб.
— Ш у ердаман, — деб қўяди энажоним.
— Сандалинг совиб кетди-ку!
— Йўг-эй, ловиллаб турибди. Ҳозиргина олов сол- 
дим. Ўрик ўтиндан атайлаб ёққан эдим, — тушунтиради 
энам. — Худо хоҳласа, терлайсиз, ўрик ўтиннинг хосия- 
ти кўп дейишади. Терласангиз, дарддан қутуласиз.
— Қўлингни пешанамга қўй...
— Кафтим пешанангизда турибди-ку.
13
www.ziyouz.com kutubxonasi

---

— Сезгяпман, Отажон, сезяпман.
Яна жим бўламиз. Мен кўкрагимгача кўрпани тор- 
тиб ёнбошлаб, ўчоқдаги 
аста-секин 
сўниб 
бораётгаа 
оловга тикилиб ўй суриб кетаман: олов нога олдин ёнпб 
кейин ўчаркин, ёнганида нега грш-қизил бўлиб кўрипа- 
дию ўчганда йўқ бўлиб қоларкан? Ё ўша қизиллиги |туй- 
нукдан осмонга чиқиб кетармикин, ҳамма туйнуклардан 
олов чиқаверса, осмон куйиб кетмасмикин ё бари тўп- 
ланиб қуёшга айланармикин, эҳтимол, тунда кўринади- 
ган юлдузлар ўчоқлардан кўтарилган қизил оловлардир?..
Ташқари қоронги, жуда қоронғи. Сандал устнга ос- 
ганимиз еттипчи чирогимиз милтиллаб ёпадню