Зиѐвуддин Раҳим 2 бисмиллаҳир роҳМАНир роҳийм!

одам боласи сажда (ояти)ни ўқиб сажда қилса, шайтон йиғлаб четга чиқади, “Вой, шўрим 
қурсин! Одам боласи саждага буюрилди ва сажда қилди. Энди унга жаннат бўлади. Мен ҳам 
саждага амр қилингандим, бироқ ундан бош тортдим. Энди менга жаҳаннам бўлади”, дейди” 
(Муслим, Ибн Можа, Аҳмад ривоят қилган). 
Шайтон Аллоҳ таолонинг амрига бўйсунмади, Одам алайҳиссаломга сажда қилишдан бўйин 
товлади. Шунинг учун бадбахт бўлди, Аллоҳнинг лаънатига учради. Парвардигори буйруғига 
бўйсунган, Унга сажда қилган инсон бахтли бўлади. Раббига ибодат қилмайдиган, илоҳий амрга итоат 
этмайдиганлар саодат манзилини четлаб ўтади. Бахтга, хайр-баракага, жаннатга фақат Аллоҳга тоат-
ибодат қилиш билан эришилади. 
Бу ҳадисдан қуйидаги фойдалар олинади: 
1. Аллоҳга сажда қилиш инсоният бахтининг бош омили, жаннатга кириш учун асосий 
воситадир. 
2. Мусулмон одам сажда оятини ўқиб сажда қилса, шайтоннинг ҳасади қўзийди, дарди 
янгиланади, четга чиқиб йиғлайди. Одам боласи Аллоҳнинг амрига бўйсуниб жаннат калитини қўлга 
киритишидан иблис афсусланади, ўзи сажда қилмагани сабаб дўзахга тушишидан қаттиқ надомат 
чекади. 
3. Шайтон Аллоҳнинг борлигини инкор қилмаган, лекин Парвардигорининг – сажда қилиш 
ҳақидаги – буйруғига итоат этмагани учун лаънатга гирифтор бўлган. 
َؿ َق
ْلَط ِبَِأ ُنْب ُفاَدْعَم
ُّيِرَمْعَػهْلا َةَح
: 
ُتهِوَل
ُللا ىَّلَص ِللا ِؿوُسَر ََْوَم َف َبْوَػَ
ُتْلُوَػف َ َّلَسَس ِىْهَلَع 
:
َمَعِب ِنِِْبْْخَأ
ٍل
ُللا ِنُِلِخْدُي ُىُلَمْعَأ
ُتْلُػق َؿ َق ْسَأ َةَّهَْْا ِىِب 
: 
ِللا ََِإ ِؿ َمْعَلا ّْبَحَأِب
َتَكَسَف ُىُتْلَأَس َُّثُ َتَكَسَف 
َؿ َوَػف َةَثِل َّثلا ُىُتْلَأَس َُّثُ
: 
َس
ِللا َؿوُسَر َكِلَذ ْنَع ُتْلَأ
َص 
ُللا ىَّل
َؿ َوَػف َ َّلَسَس ِىْهَلَع 
: 
َع
َل َكَّنِإَف ِلل ِدوَُُّسلا ِةَرْػثَكِب َكْهَل
َّلِإ ًةَدََْس ِلل ُدَُْسَت
َكَعَػفَر
ُللا
ًةَئهِطَخ َِبِ َكْهَع َّطَحَس ًةَجَرَد َِبِ 
. 
َر َس
ُوا 
ُم ْس
ِل ٌ
.ُدَْحَْأَس
Маъдон ибн Абу Талҳа Яъмарийдан ривоят қилинади: “Мен Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи ва