уларни бир-биридан ажратувчи кучни ёвузлик, нафрат кучи,
деб б ил ад и.
Эмпедокл ҳаракатлантирувчи ёки
фаол сабабни табиатнинг
моддий унсурларидан ажратиб, оламнинг асосини ташкил этувчи
бу икки асос — ҳаракатлантирувчи кучлар ва моддий унсурлар,
яъни барча жисмларнинг илдизлари ҳакдда фикр юритади. У
моддий унсурларни икки гуруҳга бўлади. Жисмларнинг унсур-
лари ҳисобланмаган муҳаббат ва ёвузлик кучлардан ташқари,
ҳаракатнинг ибтидоси сифатида моддий унсур, деб оловни эъти-
роф этади.
Эмпедокл олов ва ҳавони эркак худолар сифатида тупроқ
ва сувни эса аёл худолар сифатида талқин қилиб, уларни бир-
бирларига қарама-қарши қўяди.
Баъзан у бу тўртта унсурни тирик мавжудод деб қараб,
гилозоистик (нотирик нарсаларни тирик деб талқин этиш) таъ
лимотни илгари суради. Эмпедокл
Фалес сингари бутун таби-
атни тирик ва ҳатто илоҳий деб билади.
Бирлик ва кўплик масалаларини Эмпедокл Элей мактаби
фалсафаси ва Гераклит фалсафасига қарама-қарши, бошқача
бир йўсинда ҳал этади. Элейликлар фақат бир бутунликни эъти-
роф этадилар, яъни яхлитликни, фикрда бор десалар, кўплик
ҳиссий олам фақат ҳиссиётимизда бўлади, дейдилар. Гераклит
учун яхлитлик ва кўплик бир пайтнинг ўзида мавжуд, яъни
\амма нарса бир нарсада ва бир нарса ҳдмма нарсада намоён
бўлади.
Эмпедоклнинг фикрича, бирлик ва кўплик, муҳаббат ва
ёвузлик каби қарама-қарши кучлар бир пайтнинг ўзида
мавжуд
бўлмай, навбатма-навбат мавжуд бўлади. У табиат ҳаётини цик-
лик ёки ритмик жараён сифатида тушуниб, физик жисмларни
бирлаштирувчи муҳаббат кучи ва унсурларни парчаловчи ёвуз
лик кучи, деб тасаввур қилади.
Оламда навбатма-навбат муҳаббат ва ёвузлик кучлари ҳукм-
ронлик қилади. Муҳаббат ҳукмронлик қилган даврда ҳамма нарса
бирлашади, табиат эса сифатсиз шарга ўхшайди. Унда алоҳида
моддий унсурларнинг ўзига хос хусусиятлари сақланмайди.
Аксинча, ёвузлик ҳукмронлик қилган даврда ҳамма нарса
кўпликка айланади, унсурлар эса ўзига хос хусусиятга эга ҳамда
улар алоҳида-алоҳида ҳолатда бўлади.
Тўртга моддий унсурлар ичида олов алоҳида мақомга эга.
Унинг фикрича, ҳамма нарсанинг асосини ёвузлик ва муҳаббат
кучлари ташкил этса ҳам ҳамма нарса оловдан пайдо бўлиб ва
яна оловга қайтади. Бу ерда унга Гераклитнинг таъсири кучли
эканлигини кўрамиз. Эмпедокл,
шунингдек, табиатдаги барча
нарсаларнинг келиб чиқишини тушунтиришга ҳаракат қилади.
У жисмларни нафақат ноорганик табиатда, балки органик та-
биатда кўриб, муҳим фараз ҳақида гапиради. Жисмлар тўрт
унсурнинг тенг пропорцияси асосида пайдо бўлади. Масалан,
25
инсон ва ҳайвонларнинг асаблари тупроқ ва олов унсурлари-
нинг бир қисми ва сув унсурларининг икки қисмининг ўзаро
бирлашишидан ташкил топган.
Дастлаб қоришиб кетган унсурлардан биринчи бўлиб ҳаво
ажралиб чиқиб, атрофга ёйилган. Кейин улардан олов ажралиб
чиққан. Борлиқнинг энг юқори қисмини ҳаво эгаллагани учун
олов гумбазсимон ҳолатни ташкил этган.
Ер атрофида Эмпедокл космологиясига биноан,
иккита ярим
шар мавжуд, улар айланма ҳаракатда бўладилар. Биринчи ярим
шар фақат оловдан ташкил топган бўлса, иккинчи ярим шар
эса ҳаво ва олов қоришмасидан ташкил топган. Эмпедоклнинг
астрономик гипотезасига кўра, Қуёш табиатан оловли эмас,
балки гумбазсимон осмон остидаги кундузги ёритқич бўлиб,
қуёшнинг сувда акс этгани каби у оловнинг аксидир. Ой эса
ҳаводан ташкил топган. Ҳаво юқорида қуюқлашиб, дўлга ўхшаш
шаклга кирган. Ой ўзидан нур таратмай, балки қуёш ёғдусини
акс эттиради.
Эмпедокл Гераклит сингари
оламнинг ривожланиши цик-
лик ҳолатда деб билди. Унинг фикрича, олам пайдо бўлади ва
емирилади, лекин оламнинг пайдо бўлиши дастлабки олов
нинг бошқа ҳолатига ўтиши орқали эмас, балки ўзгармас ун-
сурларнинг ўрин алмашиши орқали юзага келган ўзгаришдан
содир бўлади. Бунда ҳал қилувчи роль оламни яратувчи иккита
кучларга тааллуқлидир. Муҳаббат, ёвузлик кучлари Гераклит
нинг гармония ва кураш ғоясини эслатади. Бироқ Эмпедокл
нинг кучлари алоҳида-алоҳида, қарама-қарши, улар бирлаша
олмайдилар. Ҳар бир циклда мутлақ фарқ қиладиган қарама-
қарши ҳолатлар мавжуд, ҳар бир цикл тўрт даврга бўлинади.
Биринчи давр — муҳаббат ҳукмронлик қилган даврда барча
унсурлар қоришиб, яхлитликни ташкил этади. Муҳаббат ҳамма
нарсани бирлаштириб, марказга жойлашади, ҳаракат тўлиқ со
кин ҳолатга келади.
Иккинчи давр — ёвузлик четдан ёки
пастдан аста-секин
марказга яхлитлик ичига кириб, муҳаббат бирлаштирган тур
ли унсурларнинг бир-бирларидан ажратиб, ҳар бирини, яъни
оловни олов билан, сувни сув билан бирлаштиради ва ҳ. к.
Учинчи давр — ёвузлик тўла ҳукмронлик қилган давр. У мар
казга жойлашиб, муҳаббатни ташқарига сиқиб чиқаради. Бу
даврда борлиқ алоҳида-алоҳида жойлашган тўрт унсурдан ибо
рат бўлади.
Тўртинчи давр — муҳаббат марказда ҳукмронлик қилаётган
ёвузлик ичига кириб боради ва аста-секин ёвузликни сиқиб
чиқариб, ҳар бир унсурни бирлаштиради.
Бу даврлар яна қайтарилади. Эмпедокл фикрича, олам ик
кинчи ва тўртинчи даврда пайдо бўлган. У бизнинг дунёмиздан
ташқарида бошқа дунёлар ҳам мавжуд, деган ғояни илгари
суради.
26
