Митти ҳикоялар: кеча ва бугун тошкент «Янги китоб»

Камолиддин ШУКУР
ЙЎЛАКДА
Йигит шошиб келарди. Кўзи йўлак четида турган ёш болали тиланчи аёлга тушди. Гўдак тамшаниб унга мўлтираб боқди. Йигит 
тўхтаб қолди. Чўнтагидаги ғижим пулни шундоқ олди-да, болакайнинг кир қўлларига тутди.
Тағин йўлида давом этди, аммо қаерга боришни билмасди. Бу пул унинг дори олиш учун уйидан олиб чиққан охирги пули эди...
ҚАЙТАР ДУНЁ
У жуда димоғдор эди. Қабулига нажот истаб келганларга ўшқирарди: «Сенга нима керак ўзи?»
Алламаҳалда мажлисдан қайтаётиб, овлоқ жойда машинаси бузилиб қолди. У чекка бир хонадон эшигини тақиллатишга мажбур 
бўлди. Ичкаридан овоз келди: «Кимсан? Сенга нима керак?»
ЎКИНЧ
Деразадан жимгина боқиб турган қизалоқнинг кўзи ҳовлида болаларини тишлаб, у ёқдан-бу ёққа ташиётган она мушукка туш
-
ди. Она мушук болаларини оҳиста тишлаганча овлоқ жойга яширарди. Қизалоқ югуриб келиб, ўзини хонадаги каравотга отди.
Шаҳар четидаги «Меҳрибонлик уйи»нинг биноси сокин эди...
ТАФОВУТ
– Сиз мени севасизми? – сўради қиз.
– Бўлмасам-чи, сизга жоним фидо! – тиз чўкиб гул узатди йигит.
Ҳув нарида эса, бир гўзал жуфтлик бир-бирига термилиб сув ташиб келмоқда. Йигитнинг қўлида қизнинг челаги. Кўзларида 
энг беғубор туйғулар...
ТАҚДИР
– Биласанми, дўстим, бугун дунёда мендан бахтиёр инсон йўқ!

---

– Хўш, эшитайлик-чи?
– Мен... мен Садоқатни севиб қолдим...
– Табриклайман.
– Аммо, дўстим, биласанми, мен дунёдаги энг бахтиқаро инсонман!
– Нималар деяпсан?
– Мен Фароғатга уйланяпман...
АЖАБО!
Чайқов бозоридаги бўлмаган воқеа:
– Энг замонавий телефон аппарати сотилади. Интернетга кирмаган!!!
ДЎСТЛАР
Ўттиз беш ёшлардаги эркак секингина, билдирмасдан ёнидаги дўстининг чўнтагига қўл солиб, кавлай бошлади. Сезиб қолган 
дўсти гап қотди:
– Нима қиляпсан?
– Сени синаяпман!
Шунда иккинчи дўст чўнтагидаги бор-будини чиқариб, дўстининг кафтига босди.
– Нима қиляпсан?
– Ўзимни синаяпман!
ҒОФИЛЛИК
− Мана буни шеър деса бўлади!
Кафеда шоколад кавшаб, газета ўқиётган олифта йигит қўққисдан қичқириб юборди.
− Ана, талант! Тан бермай иложи йўқ.
Йигит шеърни баланд овозда ўқиди-да, қўшни столда ўтирган, соч-соқоли ўсган, ўрта ёшли кишининг ёнига ўтирди.
− Эшитяпсанми? – деди унга сенсираб. – Эшитдингми, талантни?! Э, сендақа пиёнисталар адабиётни қаердан тушунарди?
Йигит «тарс» этиб соқолли кишининг елкасига енгил туширди-да, эшик томон йўналди.
Пиёласидаги охирги майни сипқорган соқолли одам унинг ортидан боқиб, маъноли жилмайди.
Бу ўша зўр шеърнинг муаллифи эди...
ЁЗУВЧИ
«Мен янги романимнинг сўнгги бобларига айнан ўлим олдидаги инсоннинг ички кечинмаларини киритишим керак».
Қизиққон ёзувчи йигит, оғилхонага кириб, пухта эшилган арқонни чиройли сиртмоқ қилиб, бўйнига илди-да, кейинги учини 
шифтдаги ёғочга боғлади. Ичида қандайдир бўрондек титроқ туриб, юраги алланечук ура бошлади.
Агар оёқлари остидаги эски стул майишиб кетиб ағдарилмаганда, у катта ёзувчи бўлиб етишиши мумкин эди...