Microsoft Word tushda kechgan umrlar ziyouz co doc

www.ziyouz.com kutubxonasi 
36
— Соат эмас, Комиссар Ғаниев бўламан! Хатни топ, унсур! — деди Соат ғижиниб. 
Тўлаганнинг ранги бўзариб кетди. 
— Қ-қанақа хат? — деди баттар дудуқланиб. — Японнинг хати, ҳайвон! Японнинг хати! 
Қаёққа тиқдинг, самурайдан олган хатни? 
— Нима деяпсан, Соат? — Тўлаган кўзини ола-кула қилди. — Ё қуруқтуҳматингдан! 
Ўлимдан хабарим бор, бунақа гапдан... 
— Майли, керакли жойда эсингга солиб қўямиз. Тезроқ, йигитлар! Қани, фонусни бер бу 
ёққа! 
Зум ўтмай ичкаридан аёл кишининг «Нима қиляпсизлар?» деган қўрқинч тўла хитоби 
эшитилди. Кимдир «ая, ая», деб йиғлаб юборди. Тўлаган ўша томонга юра бошлаган эди, Соат 
қўлидан тутди. 
— Кимирлама! Биқинингдан дарча очиб қўяман. Айвонга аввал ўн тўрт-ўн беш ёшлардаги 
кўйлакчан қиз, кетидан нимча. кийган дўмбоққина аёл югуриб чиқди. Иккаласининг ҳам 
сочлари тўзғиб кетган, қиз қўрқиб йиғларди. 
— Нима гап? Кимсизлар? — деди аёл кўзлари ваҳимадан катталашиб. 
— Сиз, хоним, тек туринг! — деди Соат вазминлик билан. — Керак бўлса, сизниям 
чақиртирамиз. 
Йўқ, Фотима уни танимади. 
Йигитлар бирпасда уйнинг тит-питини чиқариб юборишди. 
Ҳовлининг бурчак-бурчакларига кириб чиқишди. Китоблару қоғоз-дафтарларни айвонга 
уйиб қўйишди. Фотима гап нимадалигини тушунди шекилли, қизини бағрига босган кўйи 
ҳайкалдек қотиб қолди. Тажрибаси бор-да! Обиск дегани нима эканини билади! Тўлаган ҳам 
миқ этмай безрайиб турар, фақат қизалоқ қўрқувдан дағ-дағ титраб, йиғлар эди. 
— Мана, ўртоқ полковник, — йигитлардан бири айвон пешида туриб Соатга ихчам 
Қуръонни узатди. 
— Болаларга математика ўрнига Қуръон ўқитяпман дегин! — Соат Тўлаганга қараб 
истеҳзоли кулди. — Хэх, хэх, хэх! 
— Уларникимас! — Фотима қуюндек учиб келиб, Қуръонга ёпишди. — Меники, отамдан 
қолган ёдгорлик. Беринг бу ёққа! 
— Нари тур, илонвачча! — Соат тирсаги билан бир туртган эди, Фотима тисарилиб бориб, 
айвон пешига ўтириб қолди. Икки ўрим узун сочи кўксига ёйилиб тушди. Этаги кўтарилиб, 
жиякли узун иштон остидаги бўлиқ сонлари лорсиллаб кетди. Соат Фотиманинг юзлари оппоқ, 
силлиқ эканини идрок этди. «Шунақа чиройли жувон бўпти-да!» деган ўй хаёлидан лип этиб 
ўтди. 
— Хэх! — деди кулиб, Қуръонни шошилинч варақлади. Орасида ортиқча қоюз йўқлигига 
ишонч ҳосил қилгач, китобни парча-парча қилиб йиртди. Ерга улоқтирди-да, тепкилай 
бошлади. — Мана сенга ёдгорлик! Мана! 
Шахдам юриб борди-да, Фотиманинг нимчасини тортқилаб еча бошлади. Фотима 
жонҳолатда нимчасини чангаллаб Соатга ҳам қўрқув, ҳам ҳайрат билан термилди. Кўзлари 
катта-катта, чиройли эди. Бир вақглар Соат бехосдан қор отганда йиғлаган кўзлар. 
Орқа томондан Тўлаганнинг таҳдидли овози келди: 
— Нима қиляпсан, Соат? 
Соат ижирғаниб бурилди. Тўлаган кўзлари ғазабдан ёниб шу томонга талпинди, 
йигитлардан бири рўпарасида тўппонча ўқталиб турар эди. 
— Қўйвор! Қўйвор аямни! — Айвон бурчагида қунишиб турган қизалоқ қуюндек учиб 
келиб, Фотиманинг елкасидан кучоқлаб олди. — Дадажон! Айтинг, аямга тегмасин! 
Фотима Соатни энди таниди. Кўзидаги қўрқув ўрнини нафрат эгаллади. 
— Чўнтагингни кўрсат! — деди Соат совуқ қатъият билан. Фотима елкасига осилган қизини 

---

Тушда кечган умрлар (роман). Ўткир Ҳошимов