Microsoft Word qaynona ahmad lutfi ziyouz com doc

www.ziyouz.com kutubxonasi 
79
орасида умрнни ёмонлик йўлида сарфлаган, бирор кишига нафи тегмаган кишилар ҳам бор. 
Дунё тегирмони уларни шундай янчган эдики, ҳар иккаласидан ҳам олдин яшаганликларига 
ягона гувоҳ бўлгап чиригаи суяклардаи бошқа ном-нишон қолмаганднр. 
Зиёратчилар фотиҳаларини ўқир эканлар, кўзлари ўнгида ачипарли манзара жонланган эди. 
Она сутига тўймаган, ҳатто она юзини кўрмаган гўдаклар, дунёдан, дунёдаги ҳамма нарсадан 
тўйгап, ягопа истаги ўлим бўлганлар хаёлларига келди. Келинлар либосида дунёга видо айтган 
қизлар, бир дақиқа яшаши учун хазиналар сарф этилган нозанин вужудлар, етим-есирларини 
оч-яланғоч қолдириб кслгап багри куйик оталар, оналар қаршиларнда намоён бўладилар. Бир 
сўз билан дунсга ҳукмини ўтказгап султонларнинг эгнига кийгани ямоқ кўплиги ҳам бўлмаган 
фақирлар билан айни ҳолдаги ҳазин аҳволи кўз олдиларига келди. Золим ва мазлум, олим ва 
жоҳнл, султон ва қул бу ерда ёнма-ён ётар эди. Дунё бозоридан бир кафан олиб келган, икки 
йўқлик орасидаги ўткинчи борлиққа ишониб, мағрур юрганларнинг юрти эди бу ер. 
Бу ерда бир ҳид бор эди. Ҳеч нарсада мавжуд бўлмаган ҳид. Бу ҳидки; Роббига қул бўлиб 
яшаган, гулзорга кираётгандек қабрга кирган, нега қуллик йўлида яна бир одим ота олмадим 
деб пушаймон бўлганлар билан, охиратни хаёлига ҳам келтирмасдан охират оламига кўчган, 
ҳақиқат олами кечгач надоматдан ғамга ботганларнинг тупроғидан қориштирилган ҳид. Бу 
тупроқда яхши яшаган хайрли инсонларннн гуллардан хушбўйроқ, мушку анбардан ҳам 
муаттарроқ ҳид билан ёмонликдан бошқа нарсани билмаганларнинг жирканч ҳидларииинг 
бирлашишидан ҳосил бўлган ғалати ҳид бор эди. Бу ерда ҳозирдаёқ жаннат ҳаётини яшаётган, 
дунёнинг турли лаззатларини кўпдан унутган, қабрида маънавий салтанат ҳукм сурган толеи 
баланд саодат аҳли, мўминлар бор. Яна бу ср чеккан азоблари зўридан ҳайқириғи фалакка қадар 
чиққан саси дунёни тўлдиргучи неча гуноҳкорлар борки, кўрганлар уларнп уйқудалар деб 
ўйлайдилар. 
Ҳар дақиқада ўтган-қайтгандан фотиҳа умид қилиб денгизга тушган ночор кишидек мадад 
кутган бу жамоат ўқилган фотиҳалар ва қилинган дуолардан сўнг Мунаввархоним кўзларини 
артди ва Мустафога: 
— 
Кетайлик энди, — дегандек қаради. 
Мустафо ўрнидан турди. У олдинда, икки аёл орқада, секин-аста қабристонни тарк этдилар. 
Оғир қадамлар билан уйга томон юрдилар. Уйдан чиққанларига эндигина кирқ беш дақиқа 
бўлган эди. Абдуллоҳ бешикда тинчгина ухламоқда эди.