Microsoft Word kr davron ziyouz com doc

www.ziyouz.com кутубхонаси 
18
— Шамоллаб қоламанми, деб... 
У сўзини тугатмай Зокирали яна қайта сувга тушди.
— Қани, опичинг, меҳмон, — деди у елкасини тутиб. 
— Э, Зокирали ака, қўяверинг, ўзи ўтади, — деди Даврон Ниёзнинг қилиғидан ранжиб. Ниёз 
эса бирпас иккиланиб тургач, опичди. Зокирали уни олиб ўтди. Ориқ Зокиралининг чиллакдай 
оёғига, оғир юкдан эгилиб, қилтиллаб юришига, унинг устида чалпакдай бўлиб турган Ниёзга 
қараб Давроннинг ҳам кулгиси келди, ҳам нафратдан бўғилди. Камолхўжа эса одати бўйича 
Зокиралини аския қилиб кулди. Йигитали ака аскияга қўшилмади. Аччиқланганини 
яширмасдан, индамай бориб машинага ўтирди.
Камолхўжа машинасини тўғри уйга ҳайдади. Баланд ишком остидаги ёғоч сўрида жой 
тузоқлик эди. Камолхўжанинг аёли ошхона остонасида турганича ийманибгина сўрашди-да, 
ўзини ичкари олди. Зокирали кичкина тўр халтадаги балиқларни ошхонага элтиб берди. 
Қоронғи тушгач, Даврон Ниёзнинг жилиш нияти йўқлигини сезиб: 
— Режанг қандай? — деб сўради. 
— Менга бари бир, — деди Ниёз елкасини қисиб.— Командировкадаги одамман... 
— Биз ҳозир изимизга қайтамиз. Борасанми ё?.. 
— Қўй, ўша қазилмаларингни, бордим, кўрдим, етади. Менга ишонавер, сени қўллайман. 
Ишинг юришиб кетади. Мен шу ердан уйга қайта қоламан. 
— Қайтишга пича шошмай туринг, одамзодга дам ҳам керак, — деди Камолхўжа уларнинг 
суҳбатига қўшилиб. Буни эшитиб Ниёзнинг чеҳраси ёришиб кетди: 
— Аммо ўғилбола гап айтдингиз. Ошнангизга ҳам ўргатинг шунақа гапларни. 
Камолхўжа қанча аврамасин, Даврон оёқ тираб туриб олди. Ошдан сўнг икки пиёладан чой 
ичдилар-у, Ниёзни Камолхўжанинг ихтиёрига топшириб йўлга чиқдилар. 
— Вакил қарғамижоз одам экан, — деди Йигитали ака машина ўрнидан жилгач. 
— Нимага? 
— Қарға учиб келса ҳеч ким хурсанд бўлмайди, учиб кетса хафа бўладиган одам 
топилмайди. Элнинг қарғишига учраган одамни ана шунақа — қарғамижоз дейдилар. 
Даврон бировнинг орқасидан ёмонлашни хуш кўрмасди. Шунинг учун Йигитали аканинг гапи 
тасдиқсиз қолди. У юзини шамолга тутганича жим борарди.
— Гапларига қараганда, ишларни тўхтатишлари ҳам мумкин экан, шу ростми? 
— Рост, шунинг учун келган. 
— Қўллайман, дейди, балки тўхтатишмас. 
— Э, Йигитали ака, дунёда ҳеч нарса кўрмаган одамга ўхшайсиз-а. Ишни тўтатиш масаласи 
унга мутлақо боғлиқ эмас. У шунчаки бир қўғирчоқ. Ариқ бошида бошқа зўрроқ одам ўтирибди. 
— Ажаб одамлар бор-да, тегганга тегади, тегмаганга кесак отади. Бекмирзаев ҳам шу ерни 
деб талашиб юрарди. Сиз айтган зўрроқ одамга нима қутқулиги тушибди бу ишнинг. 
— Уларнинг шахсий адоватлари бўлган
— Олим одамлар шунақа бемаъни бўлади, дейишса, қишлоқдагилар сира ишонмайди. Улар 
олимларни ҳаддан зиёд ақлли, покиза, деб юрадилар-да. Адоват мактаб кўрмаган, бекорчи, 
жоҳилларнинг юмуши. 
Даврон кулиб қўйди. Йигитали аканинг гапи тўғри. Унинг ўзи ҳам мактабда ўқиб юрган 
кезлари шу фикрда эди. Институтнинг дастлабки курсларида илмий унвони бор ўқитувчилар 
кўзига фариштадек кўринарди. Вақт ўтиб, домлалар ҳақидаги майда-чуйда гаплар қулоғига 
кира бошлаганда аввалига ишонмади. Кейинчалик олимларнинг бошқа одамлардан фарқи 
йўқлигига, фақат яхшилик, эзгулик эмас, ёмонлик, аблаҳлик ҳам қила олишларига амин бўлди. 
Болалик сурури сўна борди. Айниқса илмий унвони бор икки муаллимнинг уч-тўрт талаба 
орасида «Сендан мен кучлиман», «Бекор айтибсан, илминг паст», қабилидаги тортишувига 
гувоҳ бўлгач, улардан буткул ҳафсаласи пир бўлди. 

---

Даврон (қисса). Тоҳир Малик