Microsoft Word dunyoning ishlari ziyouz com doc

www.ziyouz.com
kutubxonasi 
15
bolasiga hech qachon xiyonat qilmaydi. Ehtimol, inson hayotining shuncha yillardan 
buyon davom etib kelayotgani shundandir». 
Onamning bilinar-bilinmas titrab turgan qo‘llarini tutdimu sekin labimga bosdim. 
SURAT
Dunyoning ishlari doim shoshilinch. Odatdagidek tik turgancha nonushta qilayotgan 
edim. Onam odatdagidek qistardi: 
— O‘tirsang-chi, bolam. Birpas o‘tirgin. 
— Bo‘ldi, ketdim. 
— Shoshma, bolam. — Onam ko‘zimga odatdagidan boshqacha, qandaydir mung bilan 
termildi. — Gap bor. 
Tipirchilab soatga qaradim: hali benzin olish kerak, ishga borish kerak, keyin 
nashriyotga o‘tish... 
— Nima edi? 
Onam ko‘zimga hamon ma’yus termilib o‘tirardi. 
— Suratga tushaylik, — dedi to‘satdan. 
Ajablandim. 
— Nega? 
— Yaqinda men o‘laman. 
Onam bu gapni xuddi: «Qo‘shninikiga chiqib kelaman», degandek ohangda aytdi. Kulib 
yubordim. 
— Qo‘ysangiz-chi, oyi. 
Shunday dedim-da, chiqdim ketdim. 
Oradan ikki hafta o‘tdi-yu... Kechalari uyg‘onib ketaman, o‘ylayman. O‘ylayman: sen 
nomard, sen ahmoq nimaga, nimaga o‘shanda kulding? Suratga tushishga vaqting 
yo‘qmidi? Kerak bo‘lsa topasan-ku! Kitob uchun, jurnal uchun, ish ustida, bog‘da, 
ko‘chada... Nima, sen kinoyulduzmisan? Jahonshumul shaxsmisan? Ana, bir dasta 
surating yotibdi. Har xil. Har yerda... Faqat... Onang bilan tushgan surating yo‘q! 
KITOB
Bugun kitobim chiqdi. 
Har gal yangi kitobim chiqishi bilan birinchi nusxasini onamga atar edim. Har gal bir xil 
so‘z yozib berardim: «Birinchi o‘qituvchim — onamga!» Onam kitobni ko‘rishi bilan 
ko‘zlari quvonchdan porlab ketar, uzundan-uzoq duo qilar, peshonamdan o‘pib, yakkash 
bitta gapni takrorlar edi. 
— Sen mening suyangan tog‘imsan, o‘g‘lim... 
Keyin xuddi birov olib qo‘yadigandek, kitobni yostig‘ining tagiga yashirardi. Shunda men 
kitobim chiqqani uchun o‘zimdan ko‘proq onam quvonganini bilib turardim. 
Bir kuni mahallaning narigi chekkasida turadigan nonvoynikiga kirib qoldim. (Nima 
yumush bilan borganim esimda yo‘q.) Qarasam, yog‘och so‘rida kitobim yotibdi. 
Varaqlari titilgan, oftobda sarg‘ayib ketgan. Qiziqib qo‘limga oldim. O‘qisam, o‘zimning 
dastxatim: «Birinchi o‘qituvchim — onamga!» 
O‘shanda nima uchun bunday ahvolga tushganimni bilmayman. Xuddi birov meni 
masxara qilayotgandek bo‘lib ketdi. Kelib onamga to‘ng‘illadim: 
— Kitobni yetti mahalla nariga tashlab keling, deb berganmidim sizga! 
Onam aybdor qiyofada ma’yus jilmaydi. 
— Mavlu hech qo‘ymadi-da, bolam. «Bitta o‘qib beraman», dedi. 

---

Dunyoning ishlari. O’tkir Hoshimov 
www.ziyouz.com
kutubxonasi 
16
— Mavludagacha yana mingta qo‘ldan o‘tgani ko‘rinib turibdi, — dedim zarda bilan. — 
Maqtangansiz. 
— O‘zingni siqma, jon bolam. Hozir olib kelaman. 
Chindan ham, o‘sha kuni kitob qaytib keldi... 
Har gal kitobim chiqsa, onam bir gapni aytardi: 
— Sen mening suyangan tog‘imsan, o‘g‘lim... 
Bilmagan ekanman, men onamning emas, onam mening suyangan tog‘im ekan. Tog‘im 
to‘satdan qulab tushdi. 
Bugun yangi kitobim chiqdi. Birinchi nusxasini emas, bitta nusxasini emas, oltmish ming 
kitobning hammasini onamga bag‘ishladim. Lekin...