Китобда даволанишнинг энг самарали усулларидан бири Тета Ҳеалинг

"Мени қўйиб юборинг"
Менинг қабулимга кўкрак бези саратонига чалинган бошқа бир аёл келди.
Саратон унинг танасини шу қадар вайрон қилганки, у кўкрагидан бутунлай
маҳрум бўлган. Биз у билан суҳбатлашиш учун ўтирдик ва мен ундан яшашни

---

60
хоҳлайсизми, деб сўрадим. У: «Йўқ», - деб жавоб берди. Аёлнинг сўзларига кўра, у
ўз синглиси ва эрининг жанжалини тинмай тинглашдан чарчаган. Афтидан,
аёлнинг эри унга оғриқ қолдирувчи воситалардан фойдаланишга рухсат бермаган.
Жанжал шунинг ортидан чиққан. Аёл оғриқ ва нотинчликдан жуда чарчаганини
айтди. У тезроқ ўлишни хоҳларди!
Мен унинг ҳикоясини диққат билан тингладим. Кейин мен яратгандан ва бу
аёлни оғриқдан халос қилишни буюрдим. Мен унга ҳиссиётни даволаш терапияси
кераклигини билардим. Шунинг учун, мен ўзимга Яратгувчи унга қандай
ғамхўрлик қилишига ва у орзу қилган барча нарсага эришишига ёрдам беришига
воситачи бўлишимни айтдим. Уч кундан кейин, менинг яқин дўстим бу аёлга
ҳис-туйғуларини ўзгартиришга ёрдам берганидан сўнг, у вафот этди. Мен уни бу
ҳаётда ушлаб туришга ҳаққим йўқ эди, чунки мен унинг кетишни истаётганини
билардим, лекин у вафот этганидан кейин эри мени чақирди. У қилган ёрдамим
учун миннатдорчилик билдирди.
Ўлим муқаррар бўлган бошқа бир вазиятда, менинг эски беморим Крэндэлл
хонимни кўрдим, у менинг жуда яхши дўстим бўлиб қолди. У ичак саратонидан
азият чекарди. Шифокорлар унга, энг яхши ҳолатда, яшаш учун икки ҳафтадан кўп
бўлмаган вақт қолганлигини айтишди. Бир куни у мени кўргани келди мен унинг
танаси саратон касаллигидан даволанганини ҳис қилдим. Унинг шифокори ҳам
саратон касаллигининг бирон бир аломатини топмаган, аммо огоҳлантирган - бу
унинг бошқа саратон касаллигини юқтирмасликини англатмайди. У ҳалигача
яқинда ўлиб кетаман деган фикрда эди.
Соғайганидан сўнг, Крэндэлл хоним кутилмаганда етти ойлик болани -
қизининг боласини парваришлашни бошлади. Саратон касаллигидан энди
қутилганига қарамай, набирасига ғамхўрлик қиларди. Мен тез-тез суҳбатлашиш
ва қўллаб-қувватлаш учун унинг олдига борардим. Мана ўша пайтда у ёзган
шеър:
Мен учун сиз қанчалик муҳимлигингизни тушунасиз деган умиддаман.
Ҳаёт рўёга айланди, аммо сиз менга умид бердингиз.
Шифокорлар менга ҳукмимни ўқиётганда сиз ўша ерда эдингиз.
Йиғламоқчи бўлганимда, менга қувонч бердингиз.
Сиз менга ўлишни хоҳламаслигимни тушунишга ёрдам бердингиз.
Биз ушбу ҳалокатли жангда ёнма-ён турдик.
Мен сизни доимо эслайман ва доимо миннатдорман.
Бир ярим йил ўтгач, унга ичак тўсилиши ташхиси қўйилган. Унинг шифокори,
қандай процедураларга қарамай, унинг тез орада ўлиб кетишига амин эди ва
онколог жарроҳлик амалиётини давом эттиришда давом этди. Мен унга бошқа
тажрибали онкологдан маслаҳат сўрашни таклиф қилдим. Афсуски, у
шифокорларнинг сўзидан чиқа олмади.
Оғир, маъносиз операциядан сўнг, шифокор унга ўлишини айтди.
Унинг
қандай йиғлаганини, мен билан телефонда гаплашаётганини ва болалари хам
унинг ўлимини хоҳлашётганини ва бутун мулкларини аллақачон бўлишиб

---

61
олишганини айтгани эсимда. Хеч нарсага қарамай, у касалхонадан уйга қайтди,
лекин болалари даволаниш муолажаларини ўтказишимга рухсат беришмади. Мен
унинг олдига боришга ҳаракат қилдим, аммо улар эшикларни юзимга ёпиб
қўйишди. Унинг оиласи уни сақлаб қолиш учун ҳеч нарсага рухсат бермади.
Қариндошларининг сўзларига қулоқ солишга мажбур бўлган, менинг ажойиб
дўстим таслим бўлди ва вафот этди.