Haqida rivoyat-qissa

Xurshid Davron. Amir Temur o‘g‘lining o‘limi haqida rivoyat.

t.me/e_kutubxona

yalt   etib   namoyon   bo‘ldi.   Kumush   shu’la   og‘ushida   belanchak

chayqalardi. Bu safar onasi yo‘q edi. Belanchak ham bo‘m-bo‘sh edi.

“O‘g‘lim,   o‘g‘lonim…”   –   deya   pichirladi   Amir   Temur.   Ammo

tashqaridagi   shovqin   tobora   unga   yaqinlashib   kelar,   ortiq   undan

qochib bo‘lmasdi…

SHu payt shoshilib ichkariga nombardorlardan biri kirdi. Uning yuzida

qo‘rquv   bor   edi.   U   gapni   qanday   boshlashni   bilmay   Sohibqiron

qarshisiga kelib tiz bukdi. Amir Temur nega nombardorlaru amirlar

har   galgidek   rasm-rusmga   binoan   o‘z   munosabatlaridan   kelib

chiqqan   tartibda   kirib   kelmaganlari   haqida   o‘yladi-yu,   huzuridagi

nombardor   ko‘pchilik   aytishga   qo‘rqqan   gapni   unga   etkazishni

bo‘yniga olib kirganini angladi.

— So‘yla, — dedi sohibqiron.

—   Onhazrat,   —   dedi   nombardor,   —   bir   qoshiq   qonimdan

kechsangiz…

— Kechdim,, so‘yla, — dedi Amir Temur.

— Onhazrat, o‘g‘lingizning na tirigi, na o‘ligi topildi. Qal’ani elakdan

o‘tkazdik, ammo… — nombardor jim qildi.

O‘rtada   jimlik   cho‘kdi.   Bu   jimlik   cho‘zilgan   sayin   nombardorning

qo‘rquvi   oshib   borar,   bu   qo‘rquv   yuragidan   qon   tomirlari   orqali

vujudiga tarqalib, a’zoi-badanini shol etganday bo‘lardi.

—  SHovqin-suronning  sababi  nedir?  –  dedi  boshini  ko‘tarmay  Amir

Temur.

Qo‘rquv   daryosiga   cho‘kib   borayotgan   nombardor   birdan   hushyor

tortib, bor irodasini yig‘ib, taqdir in’om qilgan xasga yopishdi:

—   Qatl   etilgan   jiybaxona   boshlig‘ining   otasi   sizning   huzuringizga

kiraman   deb   shovqin   ko‘tardi.   Qurchilar   uni   qo‘l-oyog‘ini   bog‘lab,

daryoga tashlamoqchi bo‘ldilaru bu ishni ixtiyoringizsiz qilishga jur’at

topolmay to‘xtadilar.

---