Fyodor Dostoyevskiy

 

https://telegram.me/e_kutubxona

 

41 

afsus-nadomat chekardim. Tiz cho‘kardim, ammo (uning ruxsatisiz!) uxlab 

yotgan  chog‘ida  oyoqlarini  o‘pishga  jur’at  etolmasdim.  Xudoga  ibodat 

qilgali  tiz  cho‘kardim,  ammo  tez  orada  turib  ketardim.  Lukerya 

oshxonadan  chiqib,  mendan  tez-tez  xabar  olardi,  men  unga  kirib 

yotaverishi  mumkinligini,  ertaga  butunlay  o‘zga  hayot  boshlanishini 

aytdim. 

 

Men shunday bo‘lishiga ko‘r-ko‘rona, telbalarcha, ashaddiy ishonar edim. 

O, shavq, faqat shavq bodasidan lazzatlanardim men!  Men faqat ertangi 

kunni  kutardim.  Eng  muhimi,  ba’zi  bir  belgilarga  qaramay,  falokatga 

ishonmas edim. Ko‘z oldimdagi qora qatlam yo‘qolgan bo‘lsa-da, idrokim 

tiniqlashmagan.  Idrokim  uzoq  vaqt,  juda  uzoq,  to  bugungi  kungacha 

tiniqlashmadi.  Qanday  tiniqlashsin,  axir  unda  u  tirik  edi,  u  mening 

ro‘paramda,  men  esam  uning  qarshisida  edim.  «Ertalab  uyg‘onganda 

hammasini  aytaman,  u  hammasiga  o‘zi  shohid  bo‘ladi».  Mening  o‘sha 

topdagi  fikr-o‘ylarim  shu  –  oddiy  va  ravshan  edi,  shavqim  ham  shundan 

o‘t  olardi!  Muhimi  –  Bulon,  nimagadir,  Bulon  bor-yo‘g‘imizni  hal  qiladi, 

Bulonda  taqdirimiz  o‘zgacha  chiroy  ochadi,  deb  o‘ylardim.  «Bulonga, 

Bulonga»,  yuragim  shunday  tepardi.  Men  tongni  telbalarcha  orziqib 

kutardim. 

HADDAN ZIYOD TUSHUNAMAN 

 

Axir bu bir necha kun, besh kun, atigi besh kun avval, oldingi seshanbada 

bo‘lgan  edi!  –  Yana  ozgina  vaqt,  yana  zarracha  chidaganda  men 

atrofimizdagi  qorong‘ilikni  tarqatib  yuborardim!  Nahotki  tinchlana 

olmasdi?  Axir  ertasigayoq,  bir  oz  sarosimaga  qaramay,  gaplarimni  kulib 

eshitgan  edi-ku…  Muhimi,  bu  vaqt  davomida,  besh  kun  mobaynida 

parokandalik  yo  uyatdan  siqilardi.  Qo‘rqardi  ham,  juda-juda  qo‘rqardi. 

Bahslashib  o‘tirmayman,  tentaklarga  o‘xshab  o‘z  gapimga  o‘zim  qarshi 

ham  bormayman:  qo‘rquv  bor  edi,  axir  shu  vaziyatda  qanday  qilib 

---