Fyodor Dostoyevskiy. Kulgili odamning tushi (hikoya)

oldingidan   ko‘proq   sevib   qoldim.   Sababi   —   unda   g‘am-

anduh   paydo   bo‘ldi.   Evoh,   men   g‘am-alamni   azaldan

yaxshi   ko‘rardim,   lekin   faqat   o‘zim   uchun.   Ularga   esa

rahmim kelib yig‘lardim. Men umidsizlikka tushib, o‘zimni

ayblab va la’natlab, ularga yuzlandim: «Bular hammasini

men,   yolg‘iz   mening   o‘zim   qildim,   sizlarga   fahshni,

marazni,   yolg‘onni   men,   men   olib   keldim».   Yana   ularga:

«Meni xochga parchinlab qo‘yinglar», — deb yalindim va

---

xochni   qanday   yasashni   o‘rgatdim.   Men   o‘zimni

o‘ldirolmasdim, bunga qurbim yetmasdi, men ular qo‘lidan

jabr   ko‘rishni,   bu   qiynoqlarda   qonim   so‘nggi

tomchisigacha to‘kilib bitishini istardim. Ammo ular nuqul