Fyodor Dostoyevskiy. Kulgili odamning tushi (hikoya)

qo‘ygan   edim.   Mana,   allaqachon   ikki   oy   ham   o‘tdi.

To‘pponcha   bo‘lsa   hanuz   g‘ilofida.   Menga   shu   qadar

baribir   ediki,   axiyri   bunchalik   baribir   bo‘lmagan   bir

daqiqani poylagim keldi, lekin negaligini bilmayman. Har

kecha uyga  kelib,  «o‘zimni otaman» deb o‘ylardim,  lekin

o‘sha   daqiqani   poylardim.   Mana,   endi   u   mitti   yulduz

menda bir fikr uyg‘otdi, shuning uchun ham: «albatta shu

kecha   o‘z   boshimga   yetishim   kerak»,   —   deb   o‘yladim.

Qiziq, bu yulduzcha nega menda fikr uyg‘otdiykin?

Men   samoga   tikilgan   payt   bir   qizcha   nogoh   tirsagimdan

ushladi. Ko‘chalar allaqachon huvillab qolgan, hech kimsa

ko‘rinmasdi. Uzoqroqda izvoshchi foytunida uxlab yotardi.

Qizcha sakkiz yoshlarda, boshida — durracha, egnida — bir