Fyodor Dostoyevskiy. Kulgili odamning tushi (hikoya)

darajaga   yetgan   da’vatkor   qayg‘u   bo‘lib   menga   ta’sir

etgandi,   ularni   va   ular   dovrug‘ini   xayolim   tushlarida   va

aqlim   orzularida   oldindan   tuygandim,   men   o‘z   yerimizda

ko‘pincha   botayotgan   quyoshni   ko‘z   yoshisiz

kuzatolmasdim   —   bular   barini   men   ularga   qayta-qayta

aytib berdim. Mening o‘z odamlarimizga nafratimda doimo

qandaydir andux bo‘lardi:  nega  men  ularni  sevmay  turib

yomon   ko‘rolmayman,   nega   men   ularni   avf   etmay

ketolmayman,   mabodo   sevsam   ham,   nafratsiz

sevolmayman, deb hasrat chekardim. Ular meni tingladilar,

lekin   men   aytganlarni   tasavvur   qilolmadilar,   ammo   men

gapirganimga pushaymon bo‘lmadim. Bildimki, ular o‘zim

tark   etgan   elga   sog‘inchimning   butun   kuchini   a’lo