Fyodor Dostoyevskiy. Kulgili odamning tushi (hikoya)

o‘rnimdan   otilib   turdim.   Men   hali   hech   qachon   bunaqa

alahlamagan,   hali   biror   marta   kreslomda,   masalan,

shunday uxlab qolmagan  edim. Shu  choq, turib endigina

o‘zimga kelgan payt birdan to‘pponchamga ko‘zim tushdi

—   tap-tayyor,   o‘qlangan.   Lekin   men   bir   lahzaga   uni

o‘zimdan   chetga   surib   qo‘ydim.   O,   endi   men   yashashim

kerak,   yashashim!   Men   qo‘llarimni   ko‘tarib   mangu

Haqiqatga   nido   qildim,   yo‘q,   nido   qilmadim,   yig‘ladim.

Vujudimni   cheksiz   bir   hayajon   qamradi.   Ha,   men   endi

yashashim va targ‘ib etishim kerak! Targ‘ib etish haqida

men   shu   ondayoq,   bir   umrga   ahd   qildim.   Lekin   nimani?

Haqiqatni! Axir, men uni, uning butun shon-shavkatini o‘z

ko‘zlarim bilan ko‘rdim.