Fyodor Dostoyevskiy. Kulgili odamning tushi (hikoya)

istamasdim.   Mag‘rurligim   yil   sayin   gazak   olib   boraverdi.

Mabodo shayton yo‘ldan urib, biror kishi oldida buni tan

olib qo‘yguday bo‘lsam bormi, chamamda, o‘sha kuniyoq

peshonamga   to‘pponcha   tirab,   miyamni   dalva-dalva   qilib

tashlardim.   O,   o‘smirlik   chog‘larim,   bir   kuni   bardoshim

tugaydi-yu, o‘rtoqlarim oldida buni tan olib qo‘yaman, deb

qanchalik ezilardim-a. Lekin o‘zimning bu sifatimni yildan-

yil ko‘proq anglay borgan bo‘lsam-da, ulg‘aygach, negadir

unga biroz beparvo qaraydigan bo‘ldim. Ha, chindan ham

«negadir», chunki men uning boisini hali ham bilmayman.

Ehtimol,   bunga   ichimdagi   bir   o‘zgarish   sabab   bo‘lgandir.

O‘sha   paytlarda   mening   yuragimni   butun   borlig‘imdan

ko‘ra   yuksakroq   bir   e’tiqod   yuzasidan   dahshatli   g‘ussa