Folklorshunoslikka

xabar,  to ‘yxabar!” - deydilar. M aium  boiishicha, olashaqshaq sha- 
qillaganda ana shu ay dm aytilsa, yaxshilikka yo‘yilarkan. Agar biror 
xonadonga boyo‘g ii uchib kelib qo‘nsa, uy egalari bir hovuch un olib 
chiqib, qush turgan tarafga sepadilar. Qo‘ng‘irot qabilasida esa bir ki- 
shi y o ig a  otlanayotganda yoki to‘y  boshlayotganida boyo‘g ii  “sa­
in
www.ziyouz.com kutubxonasi

---

qirlah ” sayrasa, buni yomonlik alomati deb biladilar. Bunda ham  “Ey 
jonivor, yaxshisayra” deb bir siqim unolib, boyo‘g i i  tomongasepib 
yuborisbadi. Shuningdek, xalq orasida oq ilonni ko‘rganda, ustiga un 
sepish, kaptarlarni qushga aylangan parilar deb e’zozlash,  go‘dakka 
kiygiziladigan birinchi libos -  “it ko‘ylak”ni bolaga kiygizishdan av- 
val it yoki ot qozig‘i ustidan aylantirish, “chaqaloq qo‘yday yuw osh 
boisin”  deb  beshik  ustiga  po'stak yopish,  yosh  bolani  ilk  bor tishi 
chiqayotganda “qo‘zi tishi chiqsin” deb qo‘yga mindirish, ko‘kyo‘tal 
boigan kishilarga  ko‘kkaptar  pati  botirilgan  suvni  ichirish,  bolalar 
do'ppisiga bo‘ri tishi, burgut tirnogi.  ukki patini taqish kabi  odatlar 
zamirida ham  ajdodlarimizning turli-tuman jonivorlami  muqaddas- 
lashtirish bilan bogiiq qadimiy tasavvurlari o‘z aksini topgan.
Xullas, folklorshunoslikdagi “ritual-mifologik maktab” nazariya- 
si xalq og‘zaki badiiy ijodiyoti asarlarining genezisi va tadrijiy rivo- 
jini qadimgi marosim va miflarga  bogiab o'rganishda muhim  ilmiy 
ahamiyat kasb etdi.