Fan: Odobnoma Sana 20 yil

"Labbay"ga nima yetsin

(hikoya)

A nvar aka hamkasbi Erkin akaning uyiga qo’ng'iroq qildi.

Go’shakdan yosh bolaning "Kim kerak?!" degan ovozi jarangladi. Kutilmagan bu o’qdek savoldan Anvar aka shoshib qoldi. "Ha, omon bo’lgur do’stim-a, o’g'ilcha- siga telefonda so’zlashish odobini o’rgatmagan ekan- da", ko’nglidan o’tkazdi u.

— Assalomu alaykum, toy bola, dadangiz uy- damilar?

— Kim bu? Kimsiz?! — salom berish o’rniga yana savol yog'dirdi bolakay.

Anvar aka sekingina go’shakni joyiga qo’ydi- yu, biroz yengil tortgandek bo’ldi.

Yigitchaning bunday muomalasidan xijolat bo’lgan buvisi kelib go’shakni qo’liga olganida telefon allaqachon "tut-tut-tut..."lab turardi. 

— Hay, bolaginam-a, telefonda bunday gap- lashmaydilar. "Labbay" de, salom ber, o’zi ayta- di kimligini ham, kim kerakligini ham. So’ralgan odam uyda bo’lsa, chaqirib ber. Yo’q bo’lsa, "Biror gap aytib qo’yaymi?" desang bas. U odam xohlamasa, "Mayli, keyinroq o’zim yana qo’ng'iroq qilaman, falonchi amakingman", deb qo’yishi mumkin.

o’zing ham biror yerga qo’ng'iroq qilsang, albatta, avval salom ber. Uzr aytib, kerak odamingni so’ra. Og'zingda saqich yoki konfet bilan so’zlama. Zinhor go’shakni tutgancha in- damay turma. U tomondan ovoz eshitilmay qolsa, qo’pol gapirma. Yaxshisi, uzr so’rab, qayta qo’ng£iroq qil. Axir "Labbay" degan bir og'iz shirin so’zga nima yetsin? — deb uqtirdi buvisi.

Mirvosil Odilov

Muomala — so’zlashish. Zinhor — hech qachon.