Dil insanın kimliyidir İnsan öz dilininn altında gizlənir

Dil insanın kimliyidir
İnsan öz dilininn altında gizlənir
Hələ lap qədimdən yunan filosofu Sokrat deyiridi: Danış, deyim sən kimsən. Danışmağımızı mümkün qılan əsas faktor isə dildir. Bu mənada dilin nə dərəcədə önəmli olduğu yəqin ki hamıya aydındır.
Dil hər bir xalqın mənəvi sərvəti, qürur yeridir. Tarixin sınağından çıxıc cilalana – cilanana bu günümüzədək gəlib çatan Azərbaycan dili də bizim hər birimiz üçün ana laylası kimi əziz və müqəddəsdir.
Azərbaycan dili 45-50 milyonluq bir millətin ana dilidir. Bir xalqın torpağı qədər dili də onun varlığının, mövcudluğunun şərtidir. Azərbaycan dili də bizim tarixi keçmişimiz, bu günümüz,sabahımız, gələcəyimizdir. Dil xalqın tarixinin, mənəviyyatının, incəsənətinin, ədəbiyyatının, adət- ənənələrinin ifadə vasitəsidir. Deməli ana dili xalqın özüdür. Dil yoxdursa xalq yoxdur,xalq yoxdursa dil də yoxdur. Ona görə də torpağı qoruduöumuz kimi, dilimizi də göz bəbəyi kimi qorumalı, qayöısını çəkməliyik.
Müdrikllərimizdən öyüd nəsihət ala-ala, gərəkləri eşidə-eşidə, aqillərimizdən görüb götürə-götürə, fədəkarlıq, təmizlik, təvəzökarlıq timsalı olan müəllimlərimizdən ədəb-ərkan,mərifət, həssaslıq, düzlük qazana-qazana, klassik və müasir sənətkarlarımmızın incilərindən, elmi kitablardan, ailələrimizin söz- söhbətlərindən faydalana-faydalana ömrümüz boyu öyrənirik, kamilləşirik. Əlbəttə, ecazkar dilimizin köməyi ilə.
Doğurdan da, bu dil nə qədər müqəddəs, qüdrətli və əzəmətli,lətif və şairanədir. Çünki bu dil C.Məmmədquluzadələri, VAQİFLƏRİ, Nəsimiləri, H.Cavidləri, M.F. Axundovları və digər görkəmli ədib yazıçı və alimləri yetişdirən şair təbiətli müdrik xalqımızın ən qiymətli sərvətidir. Onlar dilimizin təmizliyi və saflığı uğrunda həmişə mübarizə aparmış, onun qayğısına qalmışlar.
Dili bütün elmləri öyrənməyin açarıdır.Ana dili bizim üçün müqəddəs dildir, ömrümüzü mənalandıran, xəyallarımızı qanadlandıran, dostumuza məhəbbətlə, düşmənimizə nifrətlə səslənən bir dildir. Ana dili bizim varlığımız, vüqarımız, fəxr dünyamızdır.
Doğma dilim, sən yaxşı kivarsan dünyada!
“Mən də varam!” söyləməyə haqlıyam.
Anam! Ana dilim! Ana Vətənim!
Mən bütün qəlbimlə sizə bağlıyam!


Deyilənə görə babam Vaqif kişi, mən lap balaca olanda 1 yaşımda məni dizində otuzdurub, mənə kitab oxuyarmış. İnsanların “ O hələ körpədi, nə qanır kitab nədir” sözlərinə isə baş qoşmurmuş, özünəməxsus tərzdə cavab verirmiş.
İndi mən hər dəfə kitab oxuyanda elə bilirəm yenə də babamın dizində oturmuşam. İşdi birdən belə bir qeyri-real şey reallaşsa və mən bir gün onun dizində otursam, ona həsrət dolu gözlərlə baxıb “ Salam Baba” deyərdim. O isə mənə dərin dərin baxıb, xeyli süzdükdən sonra heçnə deməzdi. Bu məni yəqin ki çox kədərləndirərdi, “babam məni tanımadı bəyəm” deyərdim ürəyimdə. Belədə ki, inciməli nə var ki. Axı o məni axırıncı dəfə 3 yaşımda görüb:(