Diktant ikki do‘st

So‘z haqida
Inson jon va tanadan yaratilganidek, so‘z ham ma’no va shaklning birligidan iborat bo‘ladi. Ma’nosiz so‘z – jonsiz tanadek.
Darhaqiqat, Alisher Navoiy ,,Hayrat ul-abror“ dostonida so‘zning umrboqiyligi haqida yozadi. Ammo besh yuz yildan beri zavol yetmasdan, to‘kilmasdan, buzilmasdan xolis xizmat qilib kelayotgan biror ashyo, boylik bormi? Yo‘q, bu muddat ichida oqib turgan daryolarning nechtasi quridi, qurimoqda. Binolar vayronaga aylanib, bir avlod ko‘z o‘ngida yo‘qolib ketmoqda. Ammo so‘zdan odamlar qancha zamonlardan buyon foydalanib keladi. Uzluksiz ishlatilsa suv ham kamayadi, lekin so‘z, aksincha, sayqallanib, boyib boradi. So‘zda beqiyos joziba yashiringan. Chunki hech narsa insonni ko‘ngilga yaqin kishisi bilan suhbatlashgani kabi ta’sirlantirolmaydi. Odamlar shuning uchun doimo dilkash, beozor kishilar bilan suhbatlashishga mushtoqlik sezadi.
So‘zdek mo‘jizakor boyligimizdan to‘g‘ri, oqilona foydalanaylik.
(114 so‘z. D. Abdusattorova, “Ezgulik”)
Tabiat qo‘ynida
Riza tepalikka chiqib borganda bir tekis ochilgan binafsha, har xil o‘t-o‘lanlar, purviqor archalar quyosh nuriga bearmon cho‘milmoqda edi. Ertalabki ovga chiqqan bir tulki bu yerda bexosdan paydo bo‘lib qolgan odamdan cho‘chib, o‘zini daraxtzor ichiga urdi. Mana, ochiq joy tugab, archazor boshlandi. Riza archazorga sho‘ng‘ib, narigi betidan chiqdi. Ikki hatlab, qiyalikda turgan kattakon xarsangga yetdi. Xarsang silliq edi. Riza xarsang ustiga o‘tirib, atrofni tomosha qila boshladi. Uning oldiginasidan boshlanuvchi jilg‘a kengaya-kengaya Oqsoqota soyiga borib tutashadi. Hu ana, tubanda shamolda hilpirab turgan oq lentaday Oqsoqota soyi oqmoqda.
Xarsangning tagidan tip-tiniq buloq viqir-viqir qaynab chiqmoqda. Buloq tubidagi oq, qizil, ko‘k, turli-tuman mayda toshlarning rangi suvga urib, jimir-jimir tovlanadi.
(111 ta so‘z)
Maktabki jon, ilm-u havo-yu odob erur . . .
Maktab, bolalik, o‘quvchilik onlari . . . Bular qanday totli, ma’noli, yoqimli va unutilmas kunlar . . . Har qanday buyuk yoki mashhur kishilarga: “O‘quvchilik davringiz haqida gapirib bering”, - desak, albatta, ularning lablarida tabassum ko‘ramiz. Chunki har bir inson o‘quvchilik davrini ana shunday bir zavq bilan esga oladi. Bizning quvonchimiz, shodligimiz, bilimimiz poydevori – shu maktab!
Chingiz Aytmatov aytganlaridek, unga beparvolik bilan qarab bo‘lmaydi. Bizni o‘qishga, yozishga, hisoblashga, . . . kelajakda qanday yo‘lni tanlashga o‘rgatadigan – shu maktab.
Biz fidoyi ustozlarimiz Latifa opa, Saodat opalarni bir umr tabarruk va ardoqli insonlar deb bilamiz. Ustoz borki, ularning har biridan qarzdormiz. Chunki ustoz bilim chashmalari ko‘zini ochadi, navqiron tadbirlar yo‘nalishlarini belgilaydi. Ilm so‘qmoqlari behadligi sababli ularga yo‘l boshlaydi. Ularning barchasi cheksiz ehtirom va hurmatga sazovordirlar.
(114 so‘z)