Бу китобни ёзиб элу юртга афсона бўлдим найлайин

Бу китобни ёзиб элу юртга
афсона бўлдим найлайин
девона бўлдим найлайин

Қачон ва қаерда ёзувчи Ўткир Ҳошимовни “ёзувчи ёстиқдек китоб ёзишга ёзса-да, уни ўша китобида халқни дилидаги бир ё бир неча жумладан иборат гапи бўлмаса, у китоб китоб эмас. У китоб шунчаки бир қоғоз.

Ана шуларни ўйлайдиган бўлсам Абдулла Қодирийни “Ўтган кунлар” романини бир жойи бор. Абдулла Қодирий “Ўтган кунлар” романини ўша жойида Тошкент бекларини бир уйга тўплайдида, уларни ўзаро жиқиллаштиради, ундан у ёғига Отабекни тилидан уларга “ҳой нега ҳаммаларинг бир уйга кириб олиб жиқиллашасанлар. Мард бўлсаларинг, майдонга чиқларинг, душманни зўри остонада турибди”, деган гапни қилади.
Билмоқчи бўлсанглар Абдулла Қодирий ҳудди шу сўзи билан Ватанга фидоий бўлган одамлар орасида элга танилди, аммо гуруч курмаксиз бўлмайди деганларидек ватанфурушлар Абдулла Қодирийни ҳудди шу сўзидан ушлаб уни пешонасига миллатчи деган тамғани босишди. Оқибатда Абдулла Қодирий ҳудди шу сўзи учун отилди” деган сўзларини ўйлайдиган бўлсам, мени ҳам халқимга айтадиган дилимдаги сўзларим бор. Уни тушунганларга ўзимни чексиз миннатдорчилигимни билдираман.
Икки мартта уйландим. Иккала хотиним мени тушунмади, мен уларни тушунмадим. Оқибатда бу китоб оламга келди. Авлиё эмасман мен нима деб уларни иккаласини ҳам дилини оғритган бўлсам ҳечдан кўра кеч бўлса ҳам уларни иккаласидан узр сўрайман.